توی تمام این سال ها که دارم زندگی کارمندی و تجربه می کنم فکر می کردم بهترین روز هفته چهارشنبه هاست چون تو امید داری به پنج شنبه و جمعه ای که پیش روته.عصر چهارشنبه برام خیلی جذاب بود این که میدونستم تا آخر شب میتونم بیدار بمونم و فرداشم با خیال راحت بخوابم قلبمو پر از شادی می کرد.تا این که گذشت و من به معجزه پنج شنبه ها صبح پی بردم.از صدقه سری کارم پنج شنبه ها تعطیل بودم.یه صبح پنجشنبه که برای کار بانکی رفته بودم بیرون تازه فهمیدم زیبایی صبح پنجشنبه کم از عصر چهارشنبه نیست.برای منی که عاشق تایم صبح هستم و به خاطر کارم تقریبا همیشه اون و از دست میدم این صبح های پنجشنبه حکم طلارو داشت.لابد پیش خودتون میگین خب صبح جمعه رو که داشتی. ولی یه فرق بزرگ بین پنجشنبه و جمعست.جمعه غم داره جمعه همه تو خونه هاشونن یا اینکه مشغول گردش و تفریحن.شهر خاموشه شهر ساکته شهر بی روحه.پنجشنبه صبح ها قشنگه چون شهر هنوز زندست آدما تو خیابونن بانک ها بازن مغازه ها بازن خیلی از اداره ها بازن ولی من تعطیلم!!!
صبح های پنجشنبه به جای اینکه مثل هر روز 6:30 با صدای آلارم بیدار بشم می تونم بخوابم و ساعت 9 با دلی آرام چشمامو باز کنم.صبحانه دل سیری بخورم و با هندزفری از خونه بزنم بیرون با این امید که وقتی برگردم خونه همه خانواده هستن و موقع ناهار خوشمزه دست پخت مامانه.لازم نیست دیگه غذامو هول هولکی تو مایکروفر گرم کنم و تو ظرفای پلاستیکی بخورم.اینا خودشون انگیزن که من با انرژی بیشتری از خونه بزنم بیرون.دیدن آدما تو نور روز برام خیلی دلچسبه.شروع می کنم به پیاده روی کاری که پناهگاه من برای روزای سخته.از خیابونای اصلی می پیچم تو کوچه ها.کوچه هایی که آرومن و از پنجره هاشون صدای قابلمه و ظرف میاد که نشون میده یه نفر داره تو آشپزخونه حسابی هنر نمایی میکنه.از بعضی از پنجره هام بوی خوش غذا میاد.
نور آفتاب و با تمام وجودم روی پوستم حسش می کنم و نگهش میدارم برای یک هفته بدون نور آفتاب!
وقتی که دیگه خیلی خسته شدم آروم آروم راه میفتم سمت خونه با این امید که فردا جمعست و من یه دنیا زمان دارم واسه شروع دوباره روزای تکراری.
پنجشنبه ها من و میسازن من و شارژ میکنن.حس میکنم دوباره زندم و فقط کارمند یه اداره بدون پنجره نیستم.آزادم و هنوزم میتونم از ساده ترین اتفاقات صبح پنجشنبم لذت ببرم.
