پس از خداحافظی سعید معروف و سید محمد موسوی و کنارگیری غفور والیبال دوستان نگران آینده والیبال ایران بودند و شاید هم هستند، چیزی که در اینجا نباید فراموش کنیم: عمر مفید یا در اوج بودن بازیکنان در سطح بالا همیشه محدود است. تیم‌های توسعه یافته در دنیا هر سال تغییرات اساسی در ترکیب‌های خودشان انجام می‌دهند، ولی این اتفاق در والیبال ایران طول کشید.
یکی از دلایلی که داشت شاید این بود که تدام موفقیت همیشه لذت بخش است و مسئولین و هواداران همیشه از بردن لذت می‌برند، و یک کلیشه به نظرم قابل بحث هم این بود که: به تیمی که میبره نباید دست بزنی!
این نظر شاید در کوتاه مدت جوابگو باشد ولی قطعا در بلند مدت پاسخگو نخواهد بود!
استفاده از مربیان خارجی در مدت زمان‌های کوتاه، و انتظار کسب نتیجه در هر تورنمنتی هم باعث می‌شد که همیشه از یک ترکیب ثابت استفاده کنیم و یا در اضافه کردن بازیکنان جدید محتاطانه عمل کنیم.
امسال سومین بار بود که در تورنمنت با کیفیتی واگنر شرکت می‌کردیم و حضور در این تورنمت قبل از مسابقات جهانی تصمیم بسیار هوشمندانه‌ای بود. که کادر فنی و فدراسیون به خوبی از این فرصت استفاده کردند و بازی در مقابل تیم‌های لهستان، صربستان و آرژانتین قطعا برای ما نیاز بود.
در بازی اول ما عملکرد خوبی نداشتیم و نتیجه رو 3-0 به لهستان واگذار کردیم و لی در بازی دوم نمایش قابل قبول‌تری رو به نمایش گذاشتیم و با نتیجه خیلی نزدیک 3-2 به صربستان باختیم و در بازی آخر با تیم همگروهی‌مان آرژانتین به میدان رفتیم که 3-2 پیروز شدیم.
به نظرم کسب مقام سوم و انجام بازی‌های خوب در این تورنمنت روحیه‌ای بالایی می‌تونه به بازیکنان ما بده و کادر فنی با استفاده از ترکیب‌های متنوع نکات ضعف و قوت تیم رو به خوبی تونست مشاهده کنه و در زمان باقی مانده برای بازی‌های جهانی برنامه‌ای براش داشته باشه.
من شخصا به آینده این تیم خیلی امیدوارم. به امید درخشش تیم ملی در رقابت‌های جهانی.
