گاهی فرزندان ما از نوع رفتار و یا گفتاری از ما ناراحت می شوند.
یعنی ما به عنوان پدر و مادر چون با نوع برخورد با فرزند آشنا نیستیم و فکر می کنیم که فرزندان ما باید هر چیزی را که ما می گوییم انجام دهند،
و حق هیچ اعتراضی را ندارند و حرف، باید حرف ما باشد، بنابراین بسیار رفتار و گفتار زشتی با فرزندانمان داریم.
و این به شدت بر روی روحیه ی فرزند و نوع برخوردش با ما اثرگذار است.
اللخصوص اگر فرزند ما در سن بلوغ باشد.
در زمان بلوغ، رفتار پدر و مادر باید بسیار دقیق باشد.
اما بسیاری از اوقات وقتی فرزندان ما از دست رفتار و گفتار و نوع برخورد ما ناراحت می شوند،
این ناراحتی را درنوع پوشش و موی سر و رفتاری که پدر و مادر دوست ندارند نشان می دهند.
چون به طور مستقیم نمی توانند اعتراض کنند، به طور غیر مستقیم می خواهند به پدر و مادرشان بفهمانند که از این رفتار پدر و مادر راضی نیستند.
یعنی لباسی را می پوشند که می دانند مخالف طرز فکر والدینشان است.
موی خود را به نوعی کوتاه می کنند که بر خلاف نظر والدین باشد.
و یا در جمع رفتاری را نشان می دهند که پدر و مادر خجالت می کشند.
و این نوع پوشش و این نوع رفتار باعث می شود که پدر و مادر دست به دامان روانشناس، و جر و بحث کردن و نصیحت کردن فرزندانشان می شوند.
در حالی که می توان با یک مقدار فکر کردن به نوع رفتارمان، نوع برخوردمان، نوع صحبت کردنمان در منزل، و با فرزندمان متوجه می شویم که ایراد کار کجاست.
این قضیه در خانواده های مذهبی بیشتر به چشم می خورد.
یعنی در این خانواده ها، چون فرزند می داند که نقطه ضعف پدر و مادر کجاست (نوع پوشش، موی سر، نوع رفتار و…)
بنابراین شروع می کند به انجام دادن این رفتار.
در حالی که اگر پدر و مادر می خواهند که فرزندشان را با ایمان تربیت کنند، راهش محبت است.
فرزندی که از پدر و مادر محبت ببیند، احترام ببیند، دوست داشتن ببیند، قطعا شادی و لبخند پدر و مادر برایش از هر چیزی بیشتر می ارزد.
بنابراین تمام تلاشش را می کند که جوری برخورد کند، به گونه ای لباس بپوشد که پدر و مادر دوست دارند.
و در ضمن این دوست داشتن، پدر و مادر می توانند حکمت دستورات الهی را هم بیان کنند.
بنابراین برای داشتن فرزندانی که از دیدنشان لذت ببرید، راهش محبت است و احترام.
