دلیلی ندارد که اگر فرزندمان اشتباهی انجام داد، اگر حرف اشتباهی زد، اگر کاری کرد که به نظر ما درست نبود،
ما شروع کنیم به نصیحت کردن.
نصیحت کردن بد نیست، اما اکر دائمی شد و بابت هر چیزی ما او را نصیحت کنیم، دیگر نصیحت کردن ما برای او بی ارزش می شود.
بنابراین گاهی لازم است که اگر فرزند ما کار اشتباهی انجام داد، سکوت کنیم و با اخم کردن و نشان دادن ناراحتی در صورتمان، اشتباه را به او گوشزد کنیم.
اگر ما به اندازه، به فرزندمان محبت کرده باشیم، یک اخم ساده او را به هم می ریزد.
به فرموده ی امام علی(ع): چه بسا سکوت، از سخن گفتن رستاتر باشد.
روزی معلم عمر بن عبدالعزیز، شاگردش را دید که دارد به امام علی(ع) توهین می کند. این معلم بدون این که چیزی بگوید، فقط به او اخمی کرد و رد شد و همین اخم کردن باعث شد که عمر بن عبدالعزیز وقتی به قدرت رسید، دستور داد که دیگر به امیرالمومنین توهین نکنند.
پس گاهی با سکوت و تغییر رفتار می توانیم، در رفتار فرزندمان اثرگذار باشیم.
پیش به سوی جامعه ی آرمانی
