یادش به خیر.
یک زمانی از وایبر استفاده می کردیم و واتس آپ.
بعد از مدتی تلگرام روی بورس افتاد، و بعد مردم رفتند به سراغ اینستاگرام.
هر روز از این فضای مجازی سراغ فضای مجازی بعدی می رویم، و در آن جا به گفت گو می پردازیم.
کاری هم نداریم که سازنده ی آن اپلیکیشن کدام کشور هست، فقط فضا را عوض می کنیم و یک اپلیکیشن جدید را استفاده می کنیم.
تا این که اپلیکیشین های ایرانی آمد.
بعد از این که اپلیکیشین ایرانی آمد، سراغ آن نرفتیم به دلایل گوناکون.
مثلا: کیفیت ندارند، کنترل می شوند، صفحه ی زیبایی ندارند و…
کاری ندارم که این حرف ها درست است و یا نه، کاری ندارم که افرادی دائم می گویند: در این کشور به جوان ها اهمیت نمی دهند، و وقتی جوان های ایرانی کاری را انجام می دهند، آن کار را پشتیبانی نمی کنند، حرف من چیز دیگری است!
حرف من این است که این اتفاق زیاد می افتد که اگر چیزی، حرفی، وسیله ای خارجی بود، بسیار عالی می شود، و اگر همان فرم و شکل ایرانیش بود، کسی به آن توجه نمی کند، و همان ضرب المثل معروف که مرغ همسایه غازه.
همین مثال برای بسیاری از پدرها و مادرها هم هست.
یعنی اگر فرزند دیگران بلند بخندد، می گویند: چه بچه ی خوش خنده ای، اما اگر فرزند خودشان بلند بخندد، می گویند: این جلف بازی ها چیه در می آری؟
اگر جنب و جوش بچه ی دیگران زیاد باشد و پدر و مادرش بخواهند جلوی جنب و جوش بچه را بگیرند، می گویند: ولش کن، بچس دیگه، اما اگر فرزند خودشان تحرک زیادی داشته باشد، تنبیهش می کنند.
اگر فرزند دیگران ظرفی را بشکند، می گویند: فدای سرش، خدا را شکر که خودش سالم است،
اما اگر فرزند خودشان ظرفی را بشکند از دستش عصبانی می شوند.
ای کاش همان گونه که به فرزند دیگران نگاه می کردیم، به فرزند خودمان هم نگاه می کردیم.
