تب و تاب این عکس مثه خیلی اتفاقای دیگه ی جامعمون خوابید...
اما عکس روی جلد این کتاب دلیلی شد تا حرفایی که همیشه توی دلمون بوده رو اینجا بزنیم...
یاد تمام روزها و اتفاقاتی افتادیم که می تونست باعث شه تجربه های خوبی کسب کنیم ولی برخی تفکرات، مانعش شد...
یاد روزای دانشجویی افتادیم.
روزایی که قرار بود به عنوان روانشناس "انسان" ها رو بشناسیم، از طرز تفکراتشون، از نگاهشون، اعتقاداتشون، دنیاشون سردربیاریم اما #تفکیک_جنسیتی شدیم...
ما رشته ای رو می خوندیم که قرار بود به آدما مهارت ارتباط برقرار کردن و شناخت دیگران رو یاد بده. حالا نه تنها این رو یاد نمی داد بلکه داشت به ما میگفت شما هیچ‌وقت نمی تونید عاقلانه با جنس مقابلتون رفتار کنید!!!
کلاس ها جدا شد و ما دیگه نفهمیدیم تو سر آدمای دیگه چی میگذره...
ما دیگه نتونستیم بحثای مفصل علمی و پرورشی با همدیگه داشته باشیم
یادمونه بهمون میگفتن شما نمی تونید فلان واحد رو بردارید چون پسرونست...
و به جای اینکه دغدغه ی ما شناخت "انسان" و دنیاش باشه، تموم دغدغه مون شده بود تفکیک جنسیتی...
بچه ها رو از دوران دبستان از هم جدا می کنن، براشون خط و مرز میذارن بدون اینکه مهارت های مورد نیاز رو بهشون آموزش بدن و بعد همین بچه ها وارد دانشگاه میشن و هیچ مهارت ارتباطی رو بلد نیستن. مهارت حرف زدن، مکالمه ی سالم داشتن، نظر دادن و...
و ما جزو همین بچه ها بودیم
و حالا این قصه فراتر هم رفته و وارد جلد کتاب های درسی شده...
این خط و مرز، این تفکیک کردن، همون آموزه های فرهنگی ماست که همینقدر ساده و همینقدر نرم نرمک روی ضمیر ناخوداگاه ما تاثیر منفی میذاره و به همین راحتی ضربه ی مهلکی رو به کل جامعه میزنه...
همین تفکرات باعث شدن خیلیامون فکر کنیم پسرا موجودات ترسناکین و دخترا کم ارزش ترن.
همین تفکرات باعث شد خیلیا بدون شناخت درست از طرف مقابلشون و صرفاً از روی غریزه ازدواج کنن و جامعه پر شه از خبرهای طلاق...
عکس روی جلد این کتاب بهانه ای شد تا بگیم ای کاش ای کاش به دخترها و پسرها، به زنان و مردان فارغ از جنسیت، نگاه کنیم.
ای کاش خودمونو از قید این دسته بندی های دست و پاگیر خلاص کنیم.
انسانیت رو جایگزین جنسیت کنیم...
همه ی ما قبل از دختر یا پسر بودن، یک "انسانیم".
ما منکر تفاوت جسمی و فکری زن و مرد نیستیم ولی چقدر قشنگ تر میشه اگه فکر کنیم انسان ها می تونن کنار هم حرف بزنن، فکر کنن، تصمیم بگیرن، کار کنن، بخندن، گریه کنن و مهم تر از همه تجربه کنن و از هم یاد بگیرن و در کنار هم رشد کنن...
ای کاش بدونیم ما "انسان" ها، با بودن کنار هم همدیگرو بهتر میشناسیم و درواقع جهان هستی رو بهتر درک می کنیم...
از همین الان به عنوان والدین، معلم، خواهر و برادر و... مراقب کلاممون باشیم! این فرهنگ رو جا بندازیم که «انسان ها» کنار هم قشنگن، می تونن کنار هم بازی کنن، درس بخونن، می تونن کنار هم روی جلد کتابا باشن...
بذاریم بچه هامون طرز تفکر و طرز برخورد متفاوت از خودشون رو هم ببینن و بشناسن...
بذاریم بچه هامون یاد بگیرن که یه خانم می تونه مدیر یک مجموعه ی بزرگ باشه، یه پسر بچه می تونه لاک زدن رو تجربه کنه، یه دختر بچه می تونه عاشق ماشین بازی و فوتبال بازی کردن باشه. یه آقا می تونه خیلی قشنگ و ظریف با بچه ها بازی کنه و غرق توی دنیای کودکی بشه و یه عموی مهربون و دوست داشتنی باشه.
26/06/1399
