آزمایش کنندگان: Daniel J. Simons, Daniel T. Levin
سال: ۱۹۹۵
گاهی اوقات کافیه برای چند لحظه حواس ما پرت بشه تا متوجه عوض شدن چیزی که جلوی چشم ما بود نشیم. این پدیده که اولین بار توسط روانشناس انگلیسی سوزان بلکمور (Susan Blackmore) در سال ۱۹۹۵ شناسایی شد رو نابینایی تغییر (Veränderungsblindheit) گذاشتن. بلکمور اولین بار نشون داد که وقتی دو تصویر شبیه هم روی روی یه پرده بندازن و نشون افراد بدن، کافی هست اون وسط یه بازه ی کوتاهی بین دو تصویر فاصله بندازن یا دو تصویر رو در جاهایی نسبتا متفاوتی بندازن تا افراد متوجه تفاوت دو تصویر نشن. در همون سال دانیال سیمونز و دانیال لوین آزمایش مشابهی رو انجام دادن که در اون جای دو بازیگر توی یه فیلم با هم عوض می شد ولی تنها ۳۳ درصد کسایی که فیلم رو دیده بودن متوجه این تغییر شدن. در ادامه اون ها یه آزمایش دیگه رو طراحی کردن که در اون یه نفر که نقشه ی شهر نیویورک دستش بود، از افراد آدرس کتابخونه رو می پرسید و وقتی فرد مشغول نشون دادن آدرس بود یه گروه ۴ نفره یه در رو از بین اون ها عبور می دادن و در این بین فردی که سوال پرسیده بود جاش رو با یکی از افرادی که داشت در رو حمل می کرد عوض می کرد. در آخر فرد سوال کننده خودش رو محقق روانشناسی معرفی می کرد و از افراد می پرسید آیا متوجه چیز عجیبی شدن وقتی که در رو داشتن می بردن؟ در این تحقیق در مجموع ۱۵ زن و مرد ۲۰ الی ۶۵ سال شرکت کردن و اکثرا تنها به نظرشون اومده بود که مردهایی که در رو حمل می کردن خیلی بی نزاکت بودن. ۸ نفر از شرکت کنندگان متوجه عوض شدن فرد سوال کننده نشده بودن. ولی کسایی که در بازه ی سنی ۲۰ الی ۳۰ سال قرار داشتن و تقریبا در همون بازه ی سنی فردی که سوال می کرد قرار داشتن، بیشتر متوجه تغییر شده بودن. محققین معتقد بودن این افراد چون فرد سوال کننده رو در گروه سنی خودشون می دیدن به ویژگی های دیگه اش که باعث تمایزش از سایر اعضای گروه بود بیشتر توجه می کردن و به همین دلیل بیشتر متوجه تغییر میشدن.
در ادامه همین آزمایش رو تکرار کردن با این تفاوت که فرد سوال کننده و کسایی که در رو حمل می کردن شبیه کارگرهای ساختمونی لباس پوشیده بودن. این بار تنها ۴ نفر از ۱۲ نفر متوجه تغییر شده بودن. علت این تغییر این بود که این بار فرد رو صرفا جزو گروه کارگر ساختمانی در ذهنشون طبقه بندی کرده بودن و به سایر جزئیات فرد توجه نداشتن. این نابینایی ما نسبت به تغییرات ما رو با این سوال رو به رو می کنه که ما اساسا متوجه چقدر از اتفاقاتی که دور و برمون رخ میده میشیم.
