چطوری ممکن هست یه نفر نیمی از دنیا رو از دست بده؟

آزمایش کننده: Edward Bisiach

سال: ۱۹۷۸

آدم هایی هستن که فقط نیمی از دنیا رو می بینن. اکثر افراد در اثر سکته ی مغزی نیمی از بدنشون فلج میشه یا دچار اختلال در گفتار میشن ولی عده ی کمی هم هستن که نیمی از بینایی اشون رو از دست میدن. توی این افراد معمولا نیمکره ی راست مغز آسیب دیده و در نتیجه چیزهایی که در سمت چپ میدان بینایی اشون قرار داره رو نمی بینن. مثلا آقایون فقط سمت راست ریششون رو میزنن و خانم ها فقط به سمت راست صورتشون کرم های آرایشی می زنن. البته سیستم بینایی سالم هست و سیگنال های تصویری از چشم چپ به مغز منتقل میشن ولی انگار مغز قادر به پردازش این سیگنال ها نیست و یا اون ها رو کنار میذاره. مثلا وقتی دو تصویر یکسان از یک خونه رو به این افراد نشون میدادن که تنها تفاوتشون این بود که در سمت چپ تصویر شعله های آتش دیده میشد که خونه رو فرا گرفته بود. وقتی از این افراد سوال میشد که آیا فرقی بین دو تصویر هست می گفتن نه ولی وقتی ازشون سوال می شد که دوست دارید توی کدوم خونه زندگی بکنن افراد خونه ای که آتش نگرفته بود رو انتخاب می کردن. در یه آزمایش دیگه از افراد خواسته میشد تصور کنن رو به روی کلیسای اصلی شهر میلان هستن و حالا ساختمون هایی رو که می بینن توصیف کنن. افراد در این حالت فقط ساختمون های سمت راست رو توصیف می کردن. ولی وقتی ازشون خواسته می شد تصور کنن پست به کلیسا ایستادن، این بار خونه های سمت چپ رو توصیف می کردن. یعنی اطلاعات مربوط به کل فضا در اختیار مغز بوده ولی اطلاعات مربوط به نیمکره ی راست مورد بی توجهی قرار می گیرن. نکته ی جالب دیگه این بود که این حذف اطلاعات نه تنها در تصاویری که واقعا فرد در لحظه می بینن اتفاق می افته بلکه در تصاویری هم که در حافظه هم از قبل وجود دارن اتفاق می افته.