از فرهاد مهراد تا ساسی مانکن،بهروز وثوقی تا سحر قریشی،فریدون گله تا حامد کلاهداری،فروغ فرخزاد تا لیلا کردبچه،ناصر حجازی تا علیرضا بیرانوند،جهان پهلوان تختی تا عباس جدیدی،صادق چوبک تا یغما گلرویی،داریوش فروهر تا حميد بقایی،لیلا زمردیان تا فاطمه آلیا و ...
مسیر را چند بار باید اشتباه رفته باشیم که اینجا نقطه پایان مان باشد ؟! قهرمانان ما عکس هایشان سیاه و سفید است ! در قاب های رنگی خبری از قهرمان نیست ! ما هنوز شاملو و گلسرخی و شهید همت و چمران و حمید سمندریان و نجف دریابندری و ... را قهرمانان نسل خود میدانیم. هنوز یک سکانس گوزنها می ارزد به تمام قاتل اهلی،هنوز مسعود کیمیایی می ارزد به سرتاپای پولادش،هنوز صدای نفس فرهاد در "جمعه ها خون جای بارون می چکه !" می ارزد به تمام ملودی های" اسمت چی چیه ! " های آرش و شهاب تیام و هیراد و مازیار فلاحی!
ما نسل بدون قهرمان هستیم،سالهاست دیگرقهرمانی نساختیم،قهرمانان از دل ِ ما بیرون می آیند.عین قهرمان های قدیمی و سیاه و سفید که از درون ما بیرون آمدند نه از درون حکومت و دولت و ... اما امروز دابسمش سازان اینستاگرامی دارند ما را می بلعند،موسیقی مبتذل،سینمای آبکی،تئاترهای بی سر و ته،کتاب های غیر قابل خواندن و ...
ما اقلیت به ظاهر باقی مانده باید برای نسل بعد خود زمزمه کنیم "کاشکی برگرده اونی که عاشقم کرده! " و فراموش کنیم که روزگاری "بوی گندم مال من،هر چی میکارم مال تو " هات ترین موسیقی ایران بود .
ما از فريدون گله و امیر نادری و مهرجویی و بیضایی به محسن قرایی و بهزادی ومنوچهر هادی رسیده ایم . از دایی جان ناپلئون به "طنزهای آبکی حوزه هنری پسند " کرکره را پایین کشیده ایم . آنهایی که نامشان را با احترام بردم،کاشتند که تازه برداشتش ما شدیم،بعد از ما چه خواهند شد ؟! الله اعلم ... !
