استاد "علی پايدار گودرزيان القاص‌آباد" شناخته شده به نام "علی گودرزیان" و تخلص "ع-پایدار" شاعر، نویسنده، خبرنگار و فعال اجتماعی، سیاسی اهل لرستان، به سال ۱۳۴۷ خورشیدی، در يكی از روستاهای كنار «زز» الشتر، دیده به جهان گشود.
تحصیلات وی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی است.
گفتنی است وی، ۸ خرداد ماه ۱۳۹۸ به عنوان مشاور رسانه‌ای استاندار لرستان منصوب شد اما، پس از گذشت دو ماه، از این سمت برکنار شد.
همچنین ایشان در شهریور ۱۳۹۸ رئیس دوره‌ای شورای هماهنگی احزاب و تشکل های اصلاح طلب لرستان شد و در حال حاضر دبیر حزب مجمع فرهنگیان ایران اسلامی منطقه لرستان و عضو شورای مرکزی این حزب در کشور است.
▪کتاب‌شناسی:
- سیل نامه (مجموع مشاهدات نویسنده از سیل فروردین ماه ۱۳۹۸ لرستان) - انتشارات شاپورخواست
- من و کولی عشق و تو (مجموعه شعر) - انتشارات سیفا .
و...
▪نمونه‌ی شعر لکی:
(۱)
[بی زورشروا]
واگیژه ناهَلْمونه هَت، بی بَرگ و بی‌كولا، مِنِم
بی‌كس مِنِم، تنیا مِنِم، تلْ ژیرِپا بِریا، مِنِم
سی ساله، هامْ اِی فیت و فنْ، وی واسه شوم وكارِگَنْ
عمرِم تِلُو وَ خَنَّه خَنْ، نصفِ شو ایرپِلْیا، مِنِم
سی ساله عمرِ بی‌ثَمَر، سی ساله دِخْ، سی ساله شَرْ
سی ساله شوین و خوینِ جِیَر، سی ساله كَشْگَه‌سا، مِنِم
عمری‌كه وِل، عمری‌كه وا، عمری‌كه بازی بی‌شَوا
عمری‌كه آویاری گیا، عمری‌كه بی‌تنخوا، مِنِم
یی‌لا چِریكه ماره مای، یی‌لا دَنگِ كفتاره مای
گُرگ و چَقَل، ای هواره مای، بی تیر و دسْ‌تنیا، مِنِم
اَصْلَن وَ پیری مِلْ نِمِیَم، دامو جِوونی وِلْ نِمِیَم
هرچَنْ وِژِم خاطِرجَمِم، اِشْگارِشاخ اِشْگیا، مِنِم
بَدتویك‌ترین دَمْ هُویل مَنِی، وَرگال‌ترین اِی چِیَم كَتی
نافیم‌ترین لِیلاو هَتی، بی زور شَرَّوا، مِنِم
ناراسَه روی خلقِ خدا، قاتِلْ قَصی، مجلوم نِما
هیزم فروش، آگِرگُشا، روی‌دارتَرین رُسوا، مِنِم
اَژبَسْ گه بادِم كاریَه، طوفالَه مالِم جاریَه!
كارِمْ تَموم خَنْزاریه، آخِرْشَرْ اِی دونیا، مِنِم
دلگیر مالِ بی‌نَفَس، پابَستِ مِلْكِ بی‌هَوَس
غمگینِ باخِ وِژ قَفَس، زنجیرِ دسْ هومْسا، مِنِم
حِیرون و سَرْگردون وژ، دَرگیر ِلوپالون وژ
محكوِمِ دسْ دیوون وژ، سَردارِ سَرشُویا، مِنِم
عُمری‌كه چی رو سِیمِرَه، لویله مِیَمْ اَردَشت و دِره
نه شومَه میلِم نه كِره، وِژ لِیوه لو دَلْیا، مِنِم
اَر زخْمِ دل ماوْ پانَنَی!؟ ای بی«كُلاو» و«گُلْوَنی»!
«حالم خِراوه اَرْمَنی!» اِی وَرْتَوَرْ شولْگیا مِنِم
موشِنْ«پایار!»ای بی كَله!، دَمْ گِتْ كه، بَدگَرْ اَرْكَله
موشِم! كَرِّم،كورِم،كَلِم، چودارَ دَسْ بَسْیا مِنِم.
(۲)
بیلِن تا بوشم اَژ دردی گه دیرم
رنگه چی زردَلی زَردی گه دیرم
دِنون اَرسردِنوتا کی؟ دیه بسمه
غصه تینی بنوتا کی؟ دیه بسمه
جیرم تاوی سِخونم سی بی آخر!
لش اِ ژیر بار غصه لی بی آخر!
خیارِ ژیر وَلگِ نورَسی بیم
مگرقاتل قصی تاته کسی بیم
بِسلمونل! دیه آزادم نِمیلِن
ولاپیچک گِری شادم نِمیلِن
بیلن تا بوشم اَژ دردی گه دیرم
منه آیم عملکردی گه دیرم
عجب دورونِ وِیرونیکه دردا!
عجب روژِ پریشونیکه دردا!
«وفا» اِ صحنه بی هنجاره اِمرو
«محبت» جنسِ بی بازاره اِمرو
«دِرو» اما نُخِل دم هرکسی که
«تقلب» دارِ میوه زوی رسی که
«دوزی» شغلیکه سرمایه نِمیتی
جوازکسم و آرایه نِمیتی
«ریا» امّا «ریا» امّا مِه کشتی
«ریا» چی دوزخ امّا مِه بِرِشتی
«ریا» هاتَه شکار جمعِ اِخلاص
ودس خالی؟ نه! وَتیخِ دَم اَلماس
«ریا» هاتُ «صداقت» بی کفن مِرد
دِلِم وِه چاوِ ناهَلمونه دِخ کِرد
چه سَرسوز و طراوت بار بیمو
هَماری باخِ بی دیوار بیمو
چَنی چی سِنه گل بی کینه بیمو
چَنی چی کِشتِ دویراِسوینه بیمو
«ریا» امّا یِهات اِ طورِ صومی
«ریا» امّا نه چی آفات شومی
«ریا» واسوره پاییزی گه بی گال
سُزونی حرمت هستی و تیتال
بیلن تا بوشم اَژدردی گه دیرم
هناسی هر مِدُم سردی گه دیرم
بِسَلمونی و پینه تویل دیاره
پیا داری و بافه سویل دیاره
کِلاوکج نایین َ ماشین و ماله
مقام و منزلت وَ گاله گاله
صفای دین و حرفِ دل پشیزی
کسی دُنیا ناآشتی بی هماله
زَمونی بی گه آبادی نشین بیم
مه سر چوپی هزارو نازنین بیم
تموم آسمو بی اُورو دوی بی
گپ اِدنگ شاقه شاق کوگ و تُوی بی
دُهِل و دنگ سازم تافه رو بی
دَواتم بی و بیتم چِل سِرو بی
دیه دیتو خو جِوونی ژلمَژا چی
وِهاری هات و بی پاییزه وا چی
دیه دیتو خو هُماری سینه فرهاد
وَ وَر قیقاچ شیرین بی وفا چی
بیلن تا خو وِژِم تنیا بِگیرم
بِکَن خلوَت گه بی پروا بگیرم
تینی پِر بُغضه دل آماده بونگه
بیلن تا و دنگِ آزا بگیرم
بیلن تا چی کُته اُورِ وهاری
بنالم اسکه سر تا پا بگیرم
بوارم اَسرِ پَل پَل چی هَلونه
روارو بی کس و تنیا بگیرم
بیلن تاگه بنیشمَرشاخ «گرین»
وَروی خلقِ خدا یه جا بگیرم
زنی و زندگونی کُل بِهِل کم
سرِ بی شونه چی دایا بگیرم
وسویک مالم اِ داخ غم یار
کز و کورم برا بیلا بگیرم
غمم سنگینه شوگارم دِریژه
رِیم باریکه پِرکیوارَ لیژه
شو ظلماته چیم، چیم کس نِمُینی
جَرِ ظوره پریشو مس نِمُینی
چه مال بی دری دیری دلِ مه
چیمِ پیوس تری دیری دِلِمه
هر اِیواره گه دردل کل گرونن
عجب حال شری دیری دلِ مه.
(۳)
[آگر]
بس گه گله گله جیه رم آگره
فکره مه هم دور و ورم آگره
طالع منه؟ یا مثله "گاهویله"
هرجا مه چم همسفرم آگره!
وت مه دلم: آو هم ای دونیا نمن
وت: خوصه نیر! منیش بیه رم آگره
روین چیه مه مه رشی ارنارکم
نوشن ارا؟ کاسه سه رم آگره
کپو کچی نازدلم! بلویلن!
ایمشو سراسر که پرم آگره
پیکوله کم! توگه مچی بوشه دوس:
چی چومه تی هر دو سه رم آگره
داخ تو دیری دل بی دوی سوتی
اژانکه سه شیر ته رم آگره!
(۴)
[آگر و دامونم هنی]
تو چين منِ بی ليزَلو آگِر وَ دامونم هَنی
سر پا پتی ای گَل كَتی نالون و ويلونم هَنی
چي قُمقُمه مَنمِه بِنه هرجا مَچی هر گپ مِنه
راسی مَزانی ياگِ نه؟ شوكِز هومالونم هَنی!
كم بوشه مِ هرحوصله! اِی نُوم تموم سلسله
چی خَر پَتی نوم قافله، بی يال و پالونم هَنی
ساچِيَم كتی، دل بی نَصوی چی سرچُمت آلوده دوی
ايمشو وَ يا شوگار زوی آگِر كت ای گيونم هنی
راسَه گِ شيدايی نی‌يه موقع دلارايی نی‌يه
دورونِ ليلايی نی‌يه اما، مِ مجنونم هنی
سر پير و مِی بی شونه بی، انديشه بی پالونه بی
دوم عاشقی بی دونه بی، سِيل‌كن مِ حيرونم هَنی
هر صو تَموم عقل كل هر شو اسير طوقه مِل
هم عاقلم هم ليوه گِول، گِرگِر پريشونم هَنی
چی دار پيرِ بی‌ثمر، شولگيامه سی وَردم توَر
اِی آسِمو! مِ گيونه سر، محتاج وارونم هَنی
بَن بَن سِخون ای طور نی، آلوده درده تاگِ كی
نازِك نَميجو شَلتَه‌قِی تو بو بِكو شونم هَنی
كر بيم و كور و بی دِنو خار و ذليل و نيفه‌گيو
چی كوك كوی بی نوم نشو، پيتور غزل‌خونم هَنی.
(۵)
[نوشن پایارم ایمرو]
گیریایه خلقم ای دوس! اور وهارم ایمرو
چی دل داآ اسیری، بریا ستارم ایمرو
بیلن وگاله بوشم، احساس نادیاریم
تاعاشوقل بگیرن، ارحال ژارم ایمرو
اژبس اسیردردم، هرگوشه بی تحاشا
چی دالکه شهیدی، سرموگه مارم ایمرو
بن بن سخونم اژیک، توی چیایه چی اساره
لافاو یهات و بردی، دار و ندارم ایمرو
محض خدا ولمکن! تنیا بنیشم ای داخ
دسمال چیم هاوا دم، پل پل باوارم ایمرو
شاید بپوشی اژخم، برگ پلاس ماتم
کافرهم اربوینی، جیرچی داوارم ایمرو
چوین بارلش بکیشم! وی زام تازه کلیا
بورن! بکن برالل! پاکو مزارم ایمرو
یوسف عزیزمصرم، ارسویک پیک زندو
از تخت پادشاهی، یعقوب خوارم ایمرو
مجنون صاف و ساده، لیلای بی کباده
شیرین پا پیاده، فرهاد ژارم ایمرو
ولگ امید زردم، احساس سرد بردم
خیلی گرونه دردم ، نوشن پایارم ایمرو.
▪نمونه‌ی شعر فارسی:
(۱)
[خفته‌ی شاداب]
آبستنِ شعرم به خدا! تاب ندارم
ای قابله‌ی خلوت من! خواب ندارم
از كوچه‌ی معشوقه‌ی خود می‌گذرم، آه!
امشب چه شبی! حيف! كه مهتاب ندارم
پيراهنم آغشته شد از بوی خيالت
جز اين هوسِ سوخته، در قاب ندارم
از قايقم ای باد بلا! هيچ نمانده‌ست
بی‌خود مَهراسان غمِ گرداب ندارم
«من مرثيه‌خوان دل ديوانه‌ی خويشم»*
دلهوله‌ی اين خفته‌ی شاداب ندارم!!
دلخوش به همين شعرم و اين دل دله بازی
يك ذرّه دلِ ماندن و مرداب ندارم
دق مرگ شدم بس كه خطا ديدم و بستم
لب، حوصله‌ی خوردن قندآب ندارم
در وسعت خوابم «غم اين خفته‌ی چند» است
ای خلق خدا! من به خدا! خواب ندارم.
* م - اميد
(۲)
[تنهايی، آه! خلوت ما را اسير كرد]
تا قصه‌گوی حضرت سلطان خواهشيم
باور كن ای رفيق! سراپای، چالشيم
سرگرم دور باطليم و فكر می‌كنيم
تنديس جان گرفته‌ی سقراط دانشيم
كلی به هم تعارف و تکليف می‌كنيم
آن سوی پرده‌ها همه اهل گزارشیم
با خويش در ستيزه و رزم هميشگی
با هرچه غير، در پی حلوای سازشيم
"تنهايی" آه! خلوت ما را اسير كرد
بی‌سوز عشق طعمه‌ی اين غول سركشيم
لبخندهای وحشی دل، تار و مار شد
از بس كه رام گشته‌ی پرگار و خط‌كشيم
روز آسمان گرفته، در آغوش مردميم
با خويش در تمامی شب، در كشاكشيم
اين دورهم گذشت و زمان بی‌مراد رفت
ما همچنان در اول فصل نيايشيم
قطبی‌تر از هميشه‌ی تاريخ بی‌فراز
مهتاب نيم مرده‌ی در اوج كاهشيم
از بس كه باد در كف و تخمی نكاشتيم
تا سال‌های سال، زمين‌گير آيشيم.
(۳)
[حنجره‌ی مرغ اسیر]
ای نگاهت غزلِِ باغچه در گوش کویر
وه که بر سنگ زدی شیشه خواب من پیر
کی بر این خطه شود شطِ نگاهت جاری
تا بمیرد دلم از سبزی چشمان تو سیر
دهن قافیه‌ها شعله کشیده‌ست بیا!
بوی خون می‌چکد از حنجره‌ی مرغ اسیر
کی شود محرم آن خلوت سرشار تو، دل
دل ندارم که برآرم سر از این خواب حریر
گرچه شیخ از سخن عشق دهن آب کشید
منم و سینه‌ی پاکی که بدوزند به تیر
ماه‌بانوی شب خاطره و خواب بیا!
دستم از هیچ پُر است و غزلی هدیه بگیر!
(۴)
[پرستو]
تو با این خاطرات پاره پاره
کجا بار سفر بستی؟ پرستو!
زمین بگذار این بار و بنه را
تو در این ملک پا بستی! پرستو!
پرستو جان! دل‌آزاری هنر نیست!
کی گفته بال‌ها، بال گریزند؟
دل این باغ تنگ است! ای مسافر!
چرا این برگ‌ها باید بریزند؟
پرستو جان! غروب کوچ تلخ است
بیا بر خوان سرود ماندگاری
بیا! این آسمان دارد هزاران
چراغ جاده از تو یادگاری
قلم را ساز را شعر و غزل را
فرو بگذار این‌ها خانه بازی است!
بیا و درز دل‌ها را رفو کن!
هنرمندا! هنر، در دلنوازی است!.
(۵)
[اشکفت دل]
در این شهربی تو چه توفانی است
غم آلوده چشمی که بارانی است
به آیینه سوگند! اشکفت دل
پر از حس گنگ پریشانی است.
گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (رها)
منابع
Telegram.me/alipaydar95
www.abdoolreza.blogfa.com
www.alipaydar.blogfa.com
www.adinehbook.com
www.mirmalas.com
www.yaftenews.ir
