زمانیکه اجدادمان با ابزارهای ساده‌شان روی بدن خود نقش می‌انداختند و ۱۲ هزار سال قبل رویاها، خاطرات یا ترس‌هایشان را خالکوبی می‌کردند، نمی‌دانستند که این نقش و نگاره‌ها، روزی به ابزاری برای احقاق حقوق اجتماعی تبدیل شده و در هزارتوی سیاست نقش بازی خواهند کرد.
جس کوالا، تاتو آرتیست سانفرانسیسکویی که این روزها بیشتر از ۱۸ هزار نفر صفحه‌اش را در ایسنتاگرام دنبال می‌کنند، تنها یکی از کسانی بود که در میانه کارزار انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، هنرش را با فمینیسم آمیخت. در آن روزها او نقش چهره «الیزابت وارن»، سناتور معترض را روی بدن مشتریانش حک می‌کرد؛ او با قلم تاتو‌اش سنگ قبری برای نقش‌های جنسیت‌زده را می‌کشید یا دست مشتریانش را از نماد «ونوس» پر می‌کرد.
ترکیب هنر تاتو با فمینیسم، آن روزها به ترند جدیدی تبدیل شده بود؛ تاتو دیگر نقشی ساده نبود که روی بدن کشیده می‌شد، بلکه نشان جدیدی در جنبش برابری‌خواهی زنان بود؛ نشانی که زنان با آن مالکیت‌شان روی بدن خود را هم فریاد می‌زدند.
در آن روزهای سیاست‌زده و زمانی که ادبیات ضد زن دونالد ترامپ و همراهانش واکنش‌های بسیاری را برانگیخته بود، خالکوبی‌های کوالا، فریادی برای یادآوری حقوق فراموش شده بود، یا به قول خودش «با این خالکوبی‌ها، زنان باورهایشان را فریاد می‌زدند؛ فریاد می‌زدند و می‌گفتند این من هستم!»
مشتری‌های کوالا تنها کسانی نبودند که عدالت و برابری را با نقش‌های روی تنشان مطالبه می‌کردند. زمانی که اعتراض «وارن» به نامزد دادستانی کل (که از سوی ترامپ معرفی شده بود) در مجلس سنا خاموش شد، بیشتر از ۱۰۰ زن برای خالکوبی کردن تصویر او به مرکز تاتوی میناپولیس رفتند.
زنان معترض در آن روزها شعارهایی مثل «قیام» و «همبستگی» را روی تنشان خالکوبی می‌کردند و گروهی از زنان هم بعد از آنکه دونالد ترامپ در سخنرانی‌اش هیلاری کلینتون را «زن کثیف» خطاب کرد، روی تنشان این عبارت را حک کردند.
در قرن نوزدهم، تاتو نشانی برای متمایز کردن مردان ثروتمند بود و در اوایل قرن بیستم، به نمادی تبدیل شد که مردانگی و قدرت را فریاد می‌زد. در آن روزها، زنان به ندرت روی بدنشان طرحی را خالکوبی می‌کردند، مگر آنکه ازدواج کرده و همراه با همسرشان سراغ چنین طرح‌هایی رفته باشند.
اما در دهه هفتاد قرن بیستم، گروهی از زنان فمینیست روی خط قرمزها پا گذاشتند و بدنشان را خالکوبی کردند. در اواخر قرن بیستم، خالکوبی آرام آرام به ابزاری برای نمایش مالکیت زن بر بدنش تبدیل شد. حالا زنان با طرح‌های روی بدنشان فریاد می‌زدند من که هستم و چطور می‌خواهم با بدنم رفتار کنم.
موج خالکوبی که زنان فمینیست در دهه هفتاد به راه انداختند، تاتو را از انحصار مردان بیرون آورد؛ در دهه ۱۹۹۰ بسیاری از زنانی که از سرطان سینه نجات پیدا کرده بودند، برای پنهان کردن رد جراحی سینه‌شان از تاتو کمک می‌گرفتند. در سالهای آخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم، تاتو دیگر تنها نماد مبارزه و مقاومت زنان نبود و آرام آرام با فرهنگ عامه آمیخته شد. حالا بسیاری از زنان و مردان، بدون آنکه میلی به فریاد زدن اعتراضی داشته باشند، روی بدنشان خالکوبی می‌کنند. ستاره‌ها و هنرمندان زن، با خالکوبی‌های روی تنشان، به زنان یادآوری می‌کنند که این نقش و نگاره‌ها دیگر قرار نیست کسی را به دنیای مردانه وصل کند.
منبع: تایم
