از وقتی خودم رو یادم میاد دغدغه ی اصلیم شناختن خودم و به نوعی پیدا کردن آشیانه ام تو این دنیای بزرگ بود.
از 13 سالگی شروع به نوشتن تو دفتر خاطراتم کردم و لا به لای خاطرات دل نوشته هام رو میگنجوندم. گاهی هم از کشف و شهود هام در موارد مختلف زندگی مینوشتم. اما دایره ی مخاطبینم محدود میشد به خود آیندم و گاهی مامانم یا دوست صمیمیم.
با یک نگاه اجمالی به اون دفتر ها دغدغه ی اصلیم رو میشه جای جای اون ها پیدا کرد: کشف خویش
و این دغدغه گاهی به صورت سوال افسانه ی شخصی من چیست؟ (بعد از خوندن کتاب کیمیاگر پائولو کوئیلو) روی پیشونیم خود نمایی میکرد و گاهی توی سایت های کوییز آنلاین با موضوعات کدام کاراکتر فلان انیمیشن یا فلان فیلم شخصیت درونی شما را توصیف میکند،خلاصه میشد.
در همین مسیر سرگیجه آور سال های نوجوونیم رو طی کردم تا حالا که 19 سالم شده و تو همین مسیر (پیدا کردن خودم) که حالا چاشنی پیدا کردن شغل مناسب شخص خودم هم هیجان انگیز ترش میکرد به سبک کار فریلنسینگ برخوردم. و بعد با ناامیدی نتونستم کار جذابی در زمینه رشتم (شیمی) توی این جهان جدید که به روم باز شده بود، پیدا کنم. (یا شاید لفظ بهتر از به روم باز شده بود، این باشه که سر راهم قرارش دادم و هنوز با کمی ترس نگاهش میکنم، چون هنوز به روم باز نشده.)
اما کمی که غرق در سرچ کردن بودم به این فکر افتادم که علایق دیگه ام رو تو این مسیر به کار بگیرم که بدون تردید یکیش نویسندگیه.. و با دنبال کردنش به اینجا رسیدم.
یه درد و دل کوچولو: همیشه وقتی نوشته هام رو برای کسی میخوندم اولین بازخوردش این بود که آیا از رشته ای که داری میخونی راضی ای؟ و من همواره سعی کردم بهشون بفهمونم عشق به ادبیات و نویسندگی و یا قرار دادن کلمات به عنوان پلی از درونی ترین احساسات و تجربیاتم به دنیای بیرون، در کنار عشق به شیمی و ریاضی و.. درون من هست و با کمرنگ شدن نقش هر کدوم در زندگیم حال دلم خراب میشه.
خلاصه بگم..توی همین جست و جو ها به کاری با عنوان تولید محتوا برخوردم و هنوز خوب راجع بهش نمیدونم اما شوقم برای یادگرفتن و انجام این کار غیر قابل انکاره.
و همین باعث شد اینجا بدون هیچ دنبال کننده ای شروع کنم به نوشتن lol
به هرحال بی صبرانه منتظرم گوشه ای از دنیام رو اینجا به اشتراک بذارم.
