اول از همه احیانا اگر از بچه های توییتر کسی اومده این نوشته رو بخونه، سلام! نزنید منو ، همه تونو دوست دارم.
بعد بیاید مثل یه فلشبک برگردیم به روزهای اولی که وارد توییتر شده بودم،طبق تاریخی که تو پروفایلم زده اکتبر 2012 زمانی بود که من اکانتمو ساختم و مثل خیلیا برام سوال شده بود که "الان هرچی اینجا بنویسم میره اونجا؟" و یکم که گذشت و ما فهمیدیم که آره هرچی اونجا مینویسیم میره واسه کسایی که ما رو فالو کردن و فیو و ریتوییت یعنی چی و اینا، سرتون رو با داستان خودم بیشتر درد نیارم برگردیم به اصل موضوع؛ اون زمان محیط توییتر خیلی صمیمی و کوچیک بود.شاید بودن کسایی که همدیگه رو فالو نداشتیم و هنوزم نداریم اما از همون موقع همدیگه رو دورادور میشناختیم. اون موقع توییتر جایی بود که توش به راحتی میتونستی حرف دلت رو بنویسی ، اسکرین شات گرفتن یه چیزی تو مایه های گناه کبیره بود ، باندبازی نبود ، کل کل ها و سوژه ها فقط واسه خنده بود ، شیفت شب حرمت داشت ( چرا اصلا اینو اول نگفتم!؟) ، خبری از جاج کردن نبود و و و و و ... و الان همه چی عوض شده و متاسفانه از نوع بد.
برای همینه که به شخصه یه مدت به دی اکتیو کردن فکر کردم که خب نمیشه از بسیاری دوستان دل کند، حتی یه مدت اپلیکیشن توییتر رو پاک کردم اما بازم به اصرار دوستان برگشتم(الکی مثلا خودم دلم نمیخواست) ولی خب حداقل تصمیم گرفتم برای نوشتن اون چیزی که دلم میخواد از توییتر کوچ کنم اینجا و یه مدت بنویسم بلکه به افکارم نظم و ترتیبی بدم و بتونم به برنامه هام برسم.
موفق باشید و از موفقیت هاتون برامون بگید.
