سِکَندَریخوردن نوعی زمینخوردن است. نوعی هوا شدن و با سر به زمین آمدن، هنگامی که پا به هر دلیلی با استحکام روی زمین سفت قرار نمیگیرد. وقتی که زمین ناهموار و لغزان است یا کسی که راه میرود از تاب و توان افتاده است یا خطری تهدیدش میکند، ممکن است سکندری بخورد و چه بسا که با سر به زمین کوبیده شود.
همین سکندریخوردن اگر روی حرفزدن و کلام باشد؛ به آن لغزش زبانی گفته میشود. یعنی کلمه یا اصطلاحی اشتباه، نابهجا و بیتناسب با موقعیت و در واقع طعنهآمیز بهکار برده شود. بیشتر از یک قرن پیش، فروید در نظریهی مفصلی که علیرغم نقدها، تاکنون اعتبارش را حفظ کرده، نشان داد که این لغزشهای کلامی نه تنها هرگز تصادفی نیستند، بلکه معنادارند.
لغزشهای کلامی چیزهایی را فاش میکنند که ما اغلب تلاش میکنیم، پنهان کنیم. ممکن است مربوط به آرزوهایی باشند که برآورده نشدهاند یا خشم و حسادتی که نمیخواهیم یا قادر نیستیم آشکار کنیم؛ چون ممکن است به روابط ما با دیگران و یا جایگاه و موقعیت فعلیمان آسیب بزنند. پس برای اینکه چیزی را که سرکوب کرده و به پستوی ناخودآگاه خود راندهایم، به زبان نیاوریم و پنهان کنیم، حرف اشتباه دیگری میزنیم.
این نوع حرفزدن بخشی از کنش ناشیانه، آشفته و معیوبی است که پاراپراکسیس parapraxis نامیده میشود. پاراپراکسیسها ممکن است در ابتدا شرورانه و به قصد خرابکاری، آزار رساندن و عصبانیکردن دیگران ارزیابی شوند؛ اما در واقع نشانگر ناتوانی و علیلبودن کنشگری انسان در موقعیتهای دشوارند و با شوخی و بذلهگویی نیز متفاوت هستند.
پاراپراکسیس به دلیل قابل انکار بودن و امکان لاپوشانی سهوی واقعیت، ناخواسته بیشتر به کار کسانی میآید که نگران حفظ موقعیت مسلط و تداوم برتری خویشاند. از جمله سیاستمداران و مراجع قدرت.
کافی است نگاهی دقیق به واکنشها و رفتارهای دور و نزدیک سیاستمداران در زمین بازی رقابت بر سر قدرت سیاسی بیندازید. برای مثال در روزهای اوج تورم و از همگسیختگی اقتصادی و دشواری معیشت که مردم در زندگی روزمرهشان لمس میکنند و سازمان برنامه و بودجه از ممکن نبودن فروش حتی یک قطره نفت و وصول پول خارجی میگوید؛ ناگهان از جایگاه ریاستجمهوری آنهم با لبی خندان میشنویم که رشد اقتصادی ایران در جهان کمنظیرست! یا در مواجهه با نارساییها و مشکلات سیستم بهداشت گفته میشود: کادر درمان ایران هرگز ناتوان نمیشود! یا در مقابل سنگینترین فشار دیپلماسی و تحریمها گفته میشود: هیچ کشوری فکر نمیکرد که مردم و دولت بتوانند تحریمها را تحمل کنند و خم به ابرو نیاورند!
بیان جملاتی از این دست با همراهی شلیک خنده و تا این حد بیتناسب با واقعیتهای جاری نمونههایی از همین سکندریخوردن و بیراهگی در کلام سیاستمدار است. دور نیست که تداوم آن هزینههای سنگینی برای کشور به همراه داشته باشد.
ممکن است گمان بر این باشد این نوع وارونه سخنگفتن و بیراهگیها در کلام، ناشی از تفرعن و بیتوجهی سیاستمداران به وضعیت معیشت و سلامت مردم است. یا حتی شاید پایمالکردن و نادیدهگرفتن عمدی مردم و عصبانیکردنشان فرض شود. شاید هم از نگاه دیگری، سادهلوحی سیاستمدار، شعار توخالی دادن و حفظ بیمعنی ظاهر و پرنسیپ و محافظهکاری سیاسی به نظر برسد. همچنین ممکن است تصور شود، او به عمد جملاتی میسازد که به قولی دیپلماتیک حرف بزند و پاسخی واقعی به عملکرد خود و اطرافیانش ندهد و افکار عمومی را به جای دیگری نزد مخالفانش هدایت کند. حتی عدهای ممکن است در نهایت خوشبینی بهکار بردن این نوع کلام را جهت دلگرم و امیدوار کردن و بالا بردن تابآوری مردم لازم بدانند.
در عین حال که همهی مفروضات ذکرشده میتوانند بهرهای اندک از حقیقت داشته باشند؛ ولی به نظر میرسد شقّ بسیار مهم دیگری هم مفروض باشد که نباید از آن غفلت ورزید. این که سیاستمدار بیآن که بخواهد و بداند روی کلامش سکندری میخورد و دچار لغزش زبانی میشود، سپس تظاهر به بیدقتی در سخن گفتن و شوخطبعی میکند. به نظرم این آخری، نشاندهندهی خطرناکترین وضعیت ممکن است. لغزشهای مکرر زبانی نشان میدهند که در شرایط پرفشار و تهدیدکنندهی فعلی، سیاستمدار تا چه اندازه بهواقع پریشان و خطاپذیر شده است و سامان سیاسی تا چه اندازه لغزان و شکننده.
در این منظر، اعتبار سخن فروید همچنان صلابت دارد و پا برجاست که میگوید زبان و اندیشه دو روی یک سکهاند. پاراپراکسیسهای سیاستمدار کوه یخ پنهان زیر آب افکار او را آشکار کرده و فقط ناتوانی، آشفتگی و استیصال سیستم عصبی و امیال پنهانشده و بر آوردهنشدهی وی را برملا میکنند. در چنین وضعیت پرمخاطرهای، ما میتوانیم در شنیدن سخنان وی، نه به آن چه گفته شد؛ بلکه به آن چیزی که باید گفته میشد و گفته نشد توجهکنیم.