در خانه ای مستاجر باشی اما با کسی که دوستش داری
یا
صاحب خانه باشی اما با کسی که دوستش نداری
کدام را انتخاب می‌کنی ؟
این سوال چند وقتی هست که ذهنم را درگیر خودش کرده . در ظاهر به نظر ساده میاد انتخاب مردم معمولا گزینه دوم هست اما با اوضاع کشور و قیمت مسکن و اجاره مسکن بحث تحت تاثیر عوامل ناخوشایند اما ضروری قرار میگیره پس به بررسی هر کدام از گزینه ها می‌پردازیم .
مستاجر بودن در حال حاضر بسیار سخت هست چون هر ماه باید تلاش کنی تا پول صاحب خونه رو جور کنی ما هزار و یک سختی و پول پیش خونه هم که گفتن واقعا نداره . حالا یک سوالی که مطرح میشه آیا با این اوضاع زندگی چقدر می‌توان اخلاق و رفتار خود را با پارتنر خوب نگه داشت و رابطه سالمی داشت و یا در خانواده چقدر این مشکلات زیاد بشه باعث میشه رفتارمون با هم تغییر کنه . مگر اینکه خانواده بسیار خوب و همراه داشته باشی که فکر می‌کنم باز هم هر کسی جایی کم خواهد آورد و ادامه مسیر سخت خواهد بود ولی بازم مطمئنی اون کسی که داری باهاش زندگی می‌کنی رو دوست داری و درست که سر پناه درست حسابی نداری ولی تا پناه او رو داری نگرانی زیادی نخواهی داشت و امیدوار خواهی بود .
در مقابل هم تو مالک خونه هستی و نگران سرپناهی برای زندگی نیستی و اوضاع مالی خوبی داری ولی کسی که باهاش زندگی می‌کنی واقعا دوست نداره و فشار های روانی بسیاری بهت وارد میشه و بعضا حاضری هر چی داری رو بدی فقط از اون وضعیت خلاص بشی .
نمیدونم واقعا کدوم بهتر یکم سخت اوضاع هر دو
