اعتقاد به تحقق وضع مطلوب با دشواریهایی روبه رو است جدا از عدم پذیرش کسانی که دچار ناباوری اعتقادی هستند، و هرچه از پیامهای غیبی حق به آنان برسد با استهزای آنها مواجه خواهد شد بهانه جویان دیر باوری هم وجود دارند. این افراد با فراهم آوردن استدلالهای ،کافی آخرین مقاومت های ایشان را درهم ،شکست ولی اگر باز هم قبول نکردند نباید تعجب کرد چون از افراد بهانه جو انتظاری جز این نیست.
برای بعضی ها آن چنان غیر قابل باور است که حتی زحمت انکار آن را هم به خود نمی دهند؛ از کنار جامعه موعود بی اعتنا عبور
کرده، وضعیت مطلوب ترسیم شده در آن را ناشدنی می پندارند. اگرچه دلایل این عدم اعتقاد را باید در عدم سلامت عقل ها و وجود قساوت قلب ها جست و جو کرد اما ما باید به گفت و گوی خود ادامه دهیم، شاید راهی برای اهلش باز شود.منفی بافی و برخوردار نبودن از یک فلسفهٔ متین برای حیات انسان
،هم زمینۀ دیگری برای بدباوری نسبت به جامعه موعود است
اساسا اعتقاد به امور معنوی علامت سلامت روح انسان است
و زودباوری در مقابل وعده های الهی ناشی از صفای باطن اوست. اگرچه زودباوری بعضی وقتها به خاطر ساده لوحی است، که مذموم است، ولی بعضی وقتها هم به دلیل شدت درایت و حکمت است و این بسیار مطلوب است کسی که از حکمت و بینش عمیق سرعت انتقال بالا و قدرت تحلیل هوشمندانه ای برخوردار است، معمولاً به سرعت به وعده های الهی ایمان می آورد. البته همیشه باید نقش صفای باطن را در نظر گرفت چون اگر فرد هوشمند از صفای باطن برخوردار نباشد باز از تمام درایت خود در جهت باطل استفاده خواهد کرد. البته آن طرف قصه هم صادق است یعنی در صورتی که انسان
از خرد کافی برخوردار نباشد هر چند صفای باطن هم داشته باشد بعضی وقتها نمی تواند راه درست را انتخاب کند. به همین دلیل، به سهولت فریفته شده و با اندکی صحنه سازی دچار انحراف میشود. اگر هم فریبکاران بر سر راه چنین انسانی قرار نگیرند و او از این ورطه جان سالم به در ببرد، چه بسا در مواجهه با کوچک ترین امتحان
و یا غیر منطقی فرض کردن وعده های الهی، دچار بی ایمانی شود.
وقتی کسی ایمان خود را با سطح نازلی از معرفت می بندد و اعتقاد خود را تنها ناشی از صفای باطن قرار میدهد اگر در امتحانات سخت مردود نشود، لااقل مرعوب خواهد شد و با شجاعت تمام که ناشی از
اعتقاد محکم و معرفت مستحکم است از حق دفاع نخواهد کرد.
کافی نیست
صفای باطن به تنهایی کافی نیست چرا که در صورتی که انسان از خرد کافی برخوردار نباشد هر چند صفای باطن هم داشته باشد، بعضی وقتها نمی تواند راه درست را انتخاب کند. به همین دلیل، به سهولت فریفته شده و با اندکی صحنه سازی دچار انحراف میشود. اگر هم فریبکاران بر سر راه چنین انسانی قرار نگیرند و او از این ورطه جان سالم به در ببرد، چه بسا در مواجهه با کوچکترین امتحان و یا غیر منطقی فرض کردن وعده های ،الهی دچار بی ایمانی شود.
در خصوص ایمان به مهدویت هم باید گفت که این عرصه بسیار بلاخیز است و بنا بر اخبار رسیده ابتلائات الهی برای مؤمنان، در در ریزشهای آستانه ظهور و پس از آن ریزشهای فراوانی در پی خواهد داشت.
امام صادق(ع) در پاسخ به سؤالی ابن ابی یعفور در مورد یاران قائم، فرمود: «چاره ای برای مردم نیست از اینکه خالص شوند و خوب و بدشان از هم جدا شود و غربال شوند. و در غربال شمار زیادی از مسیر حق خارج خواهند شد؛ لَا بُدَّ لِلنَّاسِ مِنْ أَنْ يُمَحْصُوا وَ يُمَيَّزُوا وَيُغَرْبَلُوا وَ يَخْرُجُ فِي الْعَرْبَالِ خَلْقُ كَثیر» کافی، ج ۱، ص ۳۷۰.
اعتقاد به موعود، لازمه اعتقاد به حقانیت دین
در اینجا جا دارد به نکته مهمی در نقش اعتقاد به «تحقق جامعهٔ مهدوی» در اثبات و تثبیت حقانیت دین» اشاره کرد. اعتقاد به ،مهدویت آخرین و محکمترین سند برای حقانیت دین ماست.
حضرت امام (ره) در بیانات خود به مناسبت نیمه شعبان این مطلب را به عنوان مسأله ای مهم بیان میکنند: «و قضیه غیبت حضرت صاحب، قضیه مهمی ! است که به ما مسائلی می فهماند من جمله اینکه برای اینگونه کار بزرگی که در تمام دنیا عدالت به معنای واقعی اجرا بشود در تمام بشر نبوده کسی الا مهدی موعود - سلام الله علیه که خدای تبارک و تعالی او را ذخیره کرده است برای بشر هر یک از انبیا که آمدند، برای اجرای عدالت آمدند و مقصدشان هم این بود که اجرای عدالت را در همه عالم بکنند لکن موفق نشدند. حتی رسول ختمی - صلی الله علیه و آله و سلم که برای اصلاح بشر آمده بود و برای اجرای عدالت آمده بود و برای تربیت بشر آمده بود، باز در زمان خودشان موفق نشدند به این معنا... از باب اینکه هیچ کس در اولین و آخرین این قدرت برایش نبوده است و فقط برای حضرت مهدی موعود بوده است که تمام عالم را عدالت ایجاد کند
کتاب انتظار عامیانه,عالمانه, عادلانه از پناهیان
