نهال امید

مرا بگذارید که مسیر سبز حیاتم را به تنهایی طی خواهم کرد
برلبان سرخم ترانه سرور زندگی جاری خواهم کرد
به آنجایی خواهم رفت که پهنایش تشنه ی زندگان باشد
آنگاه زمین بایرش را با بذر های جاودانه آغشته خواهم کرد
وقتی جوانه های امید در برابر ارتعاش های بی وقفه خورشید رشد می کنند
ریشه هایم را در اعماق زمین با خاک گره خواهم زد
می خواهم در طوفان سخت مسرور و رقصان باشم
در تاریکی به جستجوی مهتاب باشم
شاید دستانم جای آشیانه امن پرنده کوچک باشد
بازوانم زینت گل های بهاری باشد
یا که روزی در پناه سایه آرامش، تو همنشنیم باشی
یا که خسته بر من تکیه کرده باشی