آرزو های امید گونه.

نمی دانم؛

شاید آرزو داشتن برای قصه های رویایی و یا داستان های مادر بزرگ باشد..

شاید شوقِ داشتنِ یک آرزو، همان لحظه ای است که ما برای رسیدن به آرزو هایمان انتظار می کشیم.

شاید آرزو ها همان امیدِ رسیدن به هر چیزی باشند..

نمی دانم؛

امید برای من یک دروغ است!

دروغِ زیبا!

دروغی که حضورش برایم صبوری می آوَرَد..

_ به آرزو هایت خواهی رسید!

_ دست از تلاش بر ندار!

_ امیدت را از دست نده!!

.....

تمامِ فریب های خوش آهنگ برای رسیدن به آرزو ها در دروغی شیرین خلاصه میشود:

"امید".

چرا؟

چون برای چیزی که نداریم تلاش میکنیم.

از عنوانِ پر قدرتِ امید؛ برای صبوری برای دلگرمی استفاده میکنیم.

وگرنه از کجا می دانیم ما میتوانیم!؟

چه کسی چه چیزی برای ما رسیدن را تضمین می کند؟

چه حسی به ما می گوید که این همه تلاش نتیجه خواهد داد...

خدای تمامِ همراهی ها و اعتماد ب نفس های حقیقی؛ همان امیده دروغ گو!

آنقدر به دروغ گفتن ادامه خواد داد تا ما به هر آنچه قولش را در امید هایمان گرفته بودیم؛ برسیم.

آن وقت ؛

دروغ ها به حقیقت ها بدل میشود..

چقدر تو را دوست می دارم امید..

.

.

.

نفیسه خطیب پور_ فضای حماقت وارانه ی اینستاگرام roots.ofme@