بیمار

مورخ پنجم‌آذر ماه هزار و چهار صد و چهار

روی تخت بیمارستانم،چهار روز است که روی تخت بیمارستانم

چرا؟

سیگار کشیدم؟

شراب خوردم؟

استرس؟

نه جرم من چیه که تو سن هیفده سالگی افتادم اینجا با یه بیماری نسبتا عجیب ،به هر حال افتادم دیگه مهم نیست

تو این فکر ها بودم ،که فهمیدم چرا اینجام چندین هفته آرزوی مرگ و فکر خودکشی و بله بد حالی و استرس و اضطراب حال هم این هم وضعیت منه ،دو دست آنژیوکت ،یک دست سرم دارو یک دست آمپول دارو ،تلخی و عذاب آندوسکوپی هم که به کنار حالا هم که شجریان دارم گوش میدم ،بد افسرده شدن

ولی دیگه مهم نیست ،دیگه هیچی مهم نیست فقط شکر کردن و غصه نخوردن حداقل اگه نمیتونم شکر کنم خدا رو ،آرزوی خودکشی رو هم دیگه نمیکنم

رفتار همه موقعی که بیمار میشی بهتر میشه ولی این دیگه به درد نمیخوره ،ترو خدا وقتی آدما سالم هستن هم همینقدر باهاشون مهربون باشید

از بعضی ها هم که دردی تو عمرشون نداشتن فاصله بگیرید

به مصداق این شعر از سعدی بزرگوار:

به تو حاصلی ندارد غَمِ روزگار گفتن

که شبی نَخُفته باشی به درازنای سالی

غَمِ حال دردمندان نه عجب گَرَت نباشد

که چنین نرفته باشد همه عمر بر تو حالی

و این شعر از حافظ

شبِ تاریک و بیمِ موج و گِردابی چنین هایل

کجا دانند حالِ ما سبک‌بارانِ ساحل‌ها؟