ذهنی که مرا رها نمیکند | قسمت اول

رفیق... می دونم که از عنوان فکر میکنی که اوه با یک مطلب فلسفی / انتزاعی روبرو شدی ولی به من اعتماد کن... این مطلب چیزی جز یک سری چرندیات نداره :)

حوصلم سر رفته بود که یدونه آجر از آسمون افتاد رو گوشه راست بخش شمالی فرق سرم البته صداش شبیه بمب اتم بود ولی خب... بیشتر شبیه یه پتک بود که به هندونه بخوره بارم سوال شد که بین 8.062 میلیارد نفر انسان چطوری ممکنه یه آجر بخوره تو سر من و طبق قانون علیت این اتفاق باید یک دلیل منطقی داشته باشه

هزاران سال (درواقع دو ساعت و بیست و چهار دقیقه و چهل و دو ثانیه) نشستم سر این موضوع فکر کردم و تک تک سایت های علمی رو زیر رو کردم بعد از اینکه نسخه استیبل از کامپیوتر کوانتومی رو ساختم فهمیدم که فیزیک برای من جواب سوال من کافی نیست...

پس رفتم سراغ جامعه‌شناسی.
بعد از تحقیقات میدانی فراوان به این نتیجه رسیدم که جهان امروز با من لج کرده و یکی از قوانین نانوشته‌ش اینه که «اگه حوصله‌ت سر بره، یه آجر هم می‌خوره تو سرت».
(البته هنوز پرت شدن آجر توسط خودِ جهان به‌صورت رسمی تأیید نشده.)

از اونجایی که تازه انتقام جویان رو دیده بودم به این نتیجه رسیدم که باید انتقامم رو از دنیا بگیرم (بعد ها فهمیدم که انتقام جویان دنیا رو نجات میدن) پس درخت سیب چند هزار کیلومتر اونورتر رو هدف گرفتم و با چهل و هشت درصد از توان روی زاویه بیست و هفت درجه اون رو پرتاب کردم

و به هدف برخورد نکرد خورد به درخت سیب بغلیش که از قضا نیوتن اونجا نشسته بود و به صورت کاملا هنرمندانه آجر یک عدد سیب رو به کله نیوتن انداخت و قانون جاذبه کشف شد

اولش احساس میکردم که کل علم فیزیک دنیا مدیون منه و کاملا مورد احترام آیندگان قرار خواهم گرفت اما فهمیدم که بیشتر مورد فحش آیندگان قرار خواهم گرفت (به علت وجود قوانین نیوتن در مدرسه)