ارزشمندترین دارایی جامعه

میگن هر موجود زنده ای،

برای زندگی یا زنده ماندن،

نیاز به سرپناه، غذا و امنیت داره،

و میگن هزینه سرپناه و غذا برای یک زندگی حداقلی برای دو نفر انسان،

ماهانه حدود ده میلیون تومنه (برای سال 1400)،

و میگن برای اینکه این دو نفر، یک بچه هم داشته باشن،

هزینه حدود 13 میشه،

و میگن با فرض 2 میلیون هزینه کرد دولت برای آموزش، امنیت، بهداشت، یارانه،...

این هزینه حداقل 15 میلیون در ماه میشه،

که در سال میشه 180،

و میگن به این هزینه بابت تورم، هر سال اقلا 20 درصد اضافه میشه،

ومیگن برای اینکه ازدواجی صورت بگیره،

و یک نفر به دنیا بیاد، بزرگ بشه، و جذب بازار کار بشه حدود 24 سال زمان لازمه،

با توجه به گفته های فوق،

سر جمع هزینه مرکب (با در نظر گرفتن تورم و ارزش زمانی پول)،

برای داشتن یک نفر نیروی کار،

میشه 1.2 نرخ تورم، به توان 23 سال، ضرب در 180 میلیون هزینه سالانه، ضرب در 24 سال،

که میشه حدود 286 میلیارد،

یا حدود 10 میلیون دلار برای هر نفر،

تازه اگر حوادث، بیماری و فوت در نظر گرفته نشه،

و میگن الآنه میلیونها نفر جوان بیکار در کشور وجود داره،

که با فرض فقط 1 میلیون نفر بیکار،

میشه حدود 286 میلیون میلیارد تومن،

یا حدود 10 هزار میلیارد دلار،

که براشون هزینه یا سرمایه گزاری شده،

یعنی همین حالا گنجی با این ارزش را در اختیار داریم،

که قاعدتا باید حداقل تا 30 سال،

نتیجه مادی و معنویش عاید کشور بشه،

و کشور هم غرق در خوشبختی باشه،

ولی همین حالا، میلیونها جوان بیکار،

یعنی ارزشمندترین دارایی معنوی و مادی کشور،

بیکار و سرخورده در حال اتلافن،

و هیچ تدبیری هم براشون وجود نداره،

باید پرسید که،

چه فلسفه ای برای تشویق افزایش فرزند آوری وجود داره؟

شاید فلسفه آن،

کمکهای بشر دوستانه به کشورهای توسعه یافته باشه،

تا در 30 سال آینده دچار کمبود نیروی انسانی مفید و موثر نشن،

و به ازای هر یک نفری که جذبشون میشه،

براشون حداقل،

24 سال در زمان،

و 10 میلیون دلار در هزینه،

صرفه جویی داشته باشه،

پس این کشورها باید برن خدا رو شکر کنن،

و دعا کنن برای طول عمر مدیرای جهان سوم،

و ما هم بجای غصه، دلخوش باشیم که جوونا اینجا تلف نمیشن،

و میرن کارهای مهمی،

برای خدمت به بشریت،

و مشارکت در ارتقا کیفیت زندگی انجام میدن.