باید با بچه ها با دلی آروم حرف زد، با تن صدای کم حتی در اوج عصبانیت، بچه ها باید حس کنند تو هر شرایطی می تونن مشکلشون و هر چیزی که ازش رنج میبرند رو بیان کنن و باور کنند که اشتباه کردن یعنی یاد گرفتن و تکرار نکردن، نه تنبیه شدن های بی جا و بی جهت و تنبیه جسمانی و روحی باید بدونن که اونا در هر شرایطی دوست داشتنین و وقتی خرابکاری کنن بازم عزیزن باید بدونن هنگام گریه و یا حرف زدن شنیده میشن باید بدونن باز میتونن به پدر و مادرشون اعتماد کنن و بازم همون آدم امن رو دارن واسه تکیه دادن؛ با اینکار در آینده اونا رابطه ای سالم با خودشون و دیگران دارند.
بیشتر مشکلاتی که تو جامعه وجود داره اینجوری شکل گرفته؛ والدین باید بدونن که محبت بینشون نقش بسزایی در رشد و امنیت و آرامش و اعتماد به نفس فرزندانشون داره و هر چقدر بچه در محیطی سرشار از عشق و محبت و پذیرش باشه مهارت اجتماعیش بهبود بخشیده میشه با این کار بهش پرو بال زندگی کردن داده بخشیده میشه و توانایی فرزندش در برقراری رابطه مثبت و سالم رو افزایش پیدا میکنه وفرزند کمبود محبت رو تو والدین تجربه نمیکنه که باعث بشه مشکلات رفتاری و عاطفی و جسمانی داشته باشه و در آینده حتی تو زندگی خصوصی هم دچار مشکل بشه و آسیب ببینه پدر و مادرا بچه ها رو به دنیا میارن که خوب زندگی کنند نه اینکه فقط صرفاً زنده باشند،والدین باید بدونن که حمایت مالی خوبه ولی همه چیز نیست و یا اگه مال و ثروتی نداشتند بدونن که بچه ها فقط خواستار مال و ثروت و برآورده کردن نیاز های مالیشون نیستند اونها نیازمند عشق و محبت و توجه شما هستن و اگه این رو از طرف پدر و مادر تجربه کنند در آینده نیاز کمتری به دیگران دارند تا خلا های زندگیشان رو پر کنند و مهم تر از همه اینجوری جامعه ای سالم و بی خطری را کنار هم تجربه خواهیم کرد پس سعی کنین هر چقدرم سرتون شلوغ بود واسه بچه هاتون وقت داشته باشید و بدونین هفتاد درصد آینده بچه هاتون تحت تاثیر رفتار شماست به امید آینده ای بهتر
این یه نوشته است و ممکنه خیلیا باهاش موافق یا مخالف باشن و من هنوز یه نوجوانی بیش نیستم و تجربه ای ندارم .
به امید آینده ای بهتر
