اتفاقی موجب تولد این نوشته شد.
در عقیده ی مغز من، با انسان ها نباید همچون خودشان رفتار کرد. اگر با هر انسانی همچون خودش رفتار شود، پس شخصیت حقیقی ما به کجا میرود؟ ریشه و بن و اساسمان چه میشود؟ بعد از آن هم آن انسان هیچگاه نخواهد فهمید رفتار ها یا واکنش های بهتر یا بدتر از خودش وجود دارد، در نظرم نباید به هرکس مانند خودش رفتار کرد چون که هیچکس همچون خود ما با ما رفتار نمیکند و ما یاد نخواهیم گرفت.
کاش به روزی برسیم به تفاوت ها احترام بگذاریم نه به بی شرمی ها، کاش به روزی برسیم به کسی که برای اهدافش جنگیده و دانایی به دست اورده احترام بگذاریم نه به کسی که پول دارد.
کاش روزی میرسید برای حرف زدنمان صبر میکردیم و ابتدا آنرا در دهان خود مزه میکردیم نه برای باز شدن سایتی که خبر از فلان استایل فلان کس میدهد.
ای کاش روزی به جای قضاوت پیرمرد فقیر، به او کمک میکردیم.
هرچقدر دارم بزرگ و بزرگ تر میشوم میفهمم دنیا جای بدی نیست، این افکار های مسموم و رفتار های نادرست است که از جهان زیبایمان سطل آشغال میسازد.
هرروز داریم بیشتر در این باتلاق غرق میشویم. در جهانی زندگی میکنیم که از ده نفر شاید یک نفرشان نام تک تک قاره هارا بلد باشد، یا همه ی انیشتین را میشناسند، ولی به شما قول میدم شاید یک یا دو نفر آنها بداند چه تاثیری بر علم گذاشته است.
مشکل این است مردم حتی سر رشته ی کارهایی راهم که میکنند نمیداند، حتی راجب چیزهایی که هرروز صبح میبینند نمیدانند. شروع میکنند به قهوه خوردن چون که بلاگر مورد علاقیشان معتاد قهوه است و کلاس دارد، غافل از مشکلات متعددی که همین زیاده روی در مصرف آن یا خوردن صبحگاهی آن ایجاد میکند.
در این کره ی خاکی هنوز انسان هایی هستند که فقط برای خودشان زندگی میکنند، هنوز انسان هایی هستند که به فکر دیگران اند و میخواهند موئثر باشند، هنوز انسان هایی هستند که بر طبق پایه و اساسی زندگی میکنند و اجازه نمیدهد چیزهایی بر ان ها تاثیر بگذارند.
باعث شرمساریست، مردم ما کم کم دارند اصالتشان را به دست باد میسپارند، اصالتی که هزاران نسل پیش از ما به دنبال حفظ آن بودند را دارند پایمال میکنند.
این ها از لابه لای مغز من در این دوران امتحانات خرداد پدید امدند...
نظر شما چیست؟:)
گلی ، سرشار از حس گمراهی
خرداد ۱۴۰۳
