درگفتار و کردارش افتاده است
دوستی که در باطن بسیار ساده است
قلم نام او هست و نامش نکوست
شکست را به خوبی شکست داده است!
«زمستانِ پُرگل»
چشمانت جزیره ای است بر گونه ی آب
بگو چه گویمت سئوالِ بی جواب
گرمای تنت زمستانِ پُرگلی است
بهاری که سرما را می برد به خواب!
«عشقِ خودی»
خیلی دیر دردلم نمایان شدی
پنهان بشدی و آشکار شدی
یک عمر به دنبال تو می گشتم
بسیار خوش آمدی ای عشق خودی!
«آبانِ دل»
زرد و غمگینم چو فصلِ پاییز
آبانِ دلم هی میگه برخیز!
ازبس که در فقر دست و پا زدیم
هیچ نفهمیدیم دُرشتیم یا ریز!
«مرامِ حرف»
دیروز بدیدم که واژه ای خود را کُشت
باید به مرام حرف نمی کردم پشت
فردا که موعدِ نوشتن می آید
خالی ازکلمات و قلمی درمُشت!
«صورتِ پنجره»
باران که برصورت پنجره می بارد
عاشق شده و کمبودِ رفاقت دارد
بگذار بِبارد که باریدن عادتِ
بارانی است که در اصل کمبودی ندارد!
«تبعیدِ واژه»
ردیف ام قرمز است و قافیه ام سفید
چگونه به کال های غزل خواهم رسید!
گویند که به واژه ها آزادی دهید
جز واژه ی سیاه که می شودسپید!؟
«اهوازِ چشم»
آغازِموهای توخط قرمز است
رودی به درازای سدِ دز است
اهوازِ چشمانت جنوب من است
شمال از نگاهت خیلی عاجز است!
«باغِ کلمات»
من رنجِ زندگی خیلی کشیده ام
ازشاخه های بهار پاییزچیده ام
وقتی به باغِ کلمات می نگرم
دانم که ازکال های رسیده ام!
«پدرِ سیگار»
دانی که من عالی جناب گرفتارم
هم صحبت گُل شده ام اما خارم!
از بس که در زندگی رنج کشیده ام
فرزند دودَم و پدرسیگارم!
« دروغ کلمات»
با این که می بینم گویی که کورم
عمری است که با تاریکی خود جورم
خیلی از کلمات دروغ شنیده ام
من صادقی از رمانِ بوفِ کورم!
«نژادِ اشک»
از نو نگو که دردِ ما کهن است
هم بستر آن فرهاد کوهکن است
این رود که به دریای غم می ریزد
رودی است که از نژادِ اشک من است!
«بی پناهی سقف»
سفره فقری که شام ندارد
خانه ای است که از خودش بام ندارد
من بی پناهی سقف و تو نیز
یک دردِ بی قرار که آرام ندارد!
«شکست پیروز است»
دیروز گذشت و نوبت امروز است
هر روز ما آکنده از نوروز است
فردی که مدام به توفیق می نگرد
باید بداند که شکست پیروز است!
چارانه هایی از: عابدین پاپی(آرام)
