پنج شعراز:عابدین پاپی(آرام)

شعر 1

دوستِ من

بخش اول خودت را بخش نکن

هرگز مانند عشق یک بخش نیست!؟

و بدان که بخش ِدومِ ما پیرشده است

و تو هی می­ گویی

کابوس ها هنوز جوان اند!

مرگ موهایی سفید دارد؟!

و هرگز مشکی های خود را

فاش نمی­ کند!؟

شعر2

من عاشق آن انقلاب ام

که

چشمان اش

پناهگاه جمهوری اشک هاست

من به مانند تو

چه ها که دوست ندارم!

و چه می­ شُد

جنبشی ازنقطه ها را

درقیامِ خیابان راه می ­انداختیم!

که

گوارای تشنگی های چِگوارا می­ بودند...

شعر3

یادت باشد

وقتی نقطه ها

در این سطر انقلاب می­ کنند

به کلماتی پناه ببر

که

بی نقطه درهر فصلی می­ نشینند!

شعر4

بگذار

با کلماتی تازه آشنا شوم

سطرهایی غریب

که

غربتم را

دردامنه ی آذری سبزمنتشرمی­ کنند!

شعر5

جلو بیا

کمی بیشتر از زیاد

از دورها

بارانی سراغ دارم

که

سرفه هایش شبیه انسان می ­میرند!