شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
هیچ کس قصه‌ی پری‌های صحرایی را شنیده است
که روی بزرگ‌ترین تپه‌ماهور
قصری دارند از شن
و نگاهبانانی دارند
از مغیلان ستاره‌رو؟
من در همین شعر فاش می‌کنم
دل باختن یک پری صحرایی را
به ستاره‌ای که دقیقاً دوازده هزار و ششصد و هفتاد و شش سال پیش
آن گاه که فقط کلمه به دنیا آمده بود
و هیچ شاعری در ذهن زمین
تجربه نشده بود
این اتفاق عاشقانه رقم خورد
و زمین شرط بست
زاییدن دوازده هزار و هشت‌صد و هشتاد و هشت شاعر را
تا بسرایند شکوه عاشقانه‌ی حجله‌گاه پری صحرایی و فرشته‌ای را که ستاره پوشید
تا به زمینی که طعم شن‌باد می‌داد
بوسه بزند
تو خیره به من
لبخند می‌زنی
شنیدن این افسانه‌ی پنهان را
«نوشیدنی؟»
«هرچه میل توست من همه را دوست دارم»
چهارده پیاله با عطرهای متفاوت
«واای! چرا همه طعم شن می‌دهند؟!»
