شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
تو اردیبهشت
سمفونی هفتم بتهوون
لمیده بر صندلی گهواره‌ای
پوزخند می‌زنی به ما _این خزان‌برگ‌های نگون‌بخت
در پابوسی درخت_
که وهمی عمیق را نشخوار می‌کنیم
و از بیم حتی نسیم
به سطر آخر تقویم
می‌چسبیم
که شاهنامه آخرش خوش است.
