شعر فراگفتار (ژانر زبانه) به قلم فرناز پارسا، از کتاب «آنتولوژی زبانه‌نویسان ایران» گردآورنده: دکتر آسو اوستا

شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.


تو آسمان را می‌تابی بر ما
آرامش آغوش فرشتگان را می‌خوابی
بی‌ما
چگونه سویت بشتابم
من که گیسوبسته‌ی این آسیابم؟
می‌نویسم «پرواز» هر چند
پای هر واژه‌ی من به پاره‌سنگی بسته
که پیش از آن شیشه‌ی عمرمان را شکسته.