شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
فرخ‌نهاد بودند نیاکانمان
وگرنه مرا در این خاراخار به کلمه و آفتاب و بهار چه کار؟
هر شعر که زبانه می‌کشد در من
هر سطر که مرا می‌نویسد
یک استجابت است
از اشک‌های شمعی سوخته
□
دخترم بگذار تو را ببوسم.
