شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
شب‌ها بسترم
چشمان ترم
خیره به در
تا دقیقه‌ی سحر
می‌آیی
با سبدی نان بدون عطر گندم
خورشید زرده‌ی تخم‌مرغی‌ست
که هر روز خروس‌خوان
روی میز صبحانه‌ات می‌شکنی‌اش
نمک به زخمش می‌‌زنی
و پس‌مانده‌اش را
تا اوج آسمان بالا می‌بری
و کبکت خروس می‌خواند
بی‌آن که بدانی
روزگارم را سیاه‌تر از دیوارهای مطبخ نوشته‌ای.
