شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
مادربزرگم گفت:
«تا خدا نخواهد سنگ روی سنگ بند نمی‌شود»
و بند دلم پاره شد
«نکند هر چه رشته‌ام پنبه شود!»
در که باز شد باز هم کاسه‌ی آش در دستم لرزید
اخم مادرت علامت تعجبی بود
که در متنِ نگاهم رویید.
