صدای کوبنده طبل تایکو در سرتاسر استادیوم طنین انداز شد که نشان می داد در حالت جنگی ما با دستان محکم بسته بودیم، کازومی به آرامی شروع به پیشروی به سمت من کرد، یک ضربه از جلو به سمت چپ و یک ضربه به عقب به سمت چپ زدم کازومی با یک ضربه پشتی از این حرکت اجتناب کرد و با ضربه ای به سمت چپ پا به توپ شد بیست و ششمین دوره مسابقات قهرمانی ژاپن تاثیر و تیز بودن ضربه او در حد کمال بود.
برنامه کازومی این بود که در لحظه ای که به سمت من قدم گذاشت، یک ضربه را رها کند. سپس با ضربات پایین به سمت چپ و راست مقابله کرد با یک ضربه جلوی دوبل به میدان مسابقه، چیزی که من برای این مسابقات قهرمانی جهان صیقل داده ام و آماده می کنم، او با چهره همیشگی اش پا به مرکز میدان گذاشت، گویی هیچ اتفاقی نیفتاده است.
12000 نفری که این مسابقه را از استادیوم بزرگ تماشا می کردند با پا زدن قوی شروع به تشویق کردند از صمیم قلبم.
سه روز از شروع ششمین دوره مسابقات کاراته قهرمانی جهان در 13 نوامبر 1995 در سالن بدنسازی توکیو می گذرد از روزی که او در دوران دبیرستان به دوجو پیوست، در نتیجه، او حریفی نیست که بتوان با یک ترفند ساده آن را از بین برد من می خواستم با هر چیزی که به دست آوردم بدون پشیمانی بجنگم.
2 سال پیش، کازومی با حملات و مانورهای دفاعی خود، جوانترین قهرمان مسابقات تمام ژاپن بود که هنوز هم بی عیب و نقص کار می کند.
او با مشاهده نتایج او در مسابقات گذشته تمام ژاپن با کسب مقام اول و دو مقام دوم، قدرت ثابتی را نشان داد که ضربه پایین او به اندازه ای نامنظم است که دیگران حتی نمی توانند تکنیک منحصر به فرد او را تکرار کنند.
او زانویش را بالا می‌آورد که گویی می‌خواهد یک ضربه وسط زانو بزند با ضربه زدن، او قادر است آزادانه برای هماهنگی با حرکات حریف تنظیم شود و به او اجازه می دهد تا نقاط حیاتی بدن را با دقت ضربه بزند.
میزان قدرتی که او برای ضربه زدن به کیوکوشین کاراته می‌گذارد، قوی‌ترین ضربه است از سوی دیگر، ضربات دور پایین معمولی از این جهت که دقیق است و دارای قدرت مخربی باورنکردنی است، قابل تشخیص است با عضله ساخته شده توسط سنگ ساخته شده است که او را در برابر ضربه قوی می کند.
روش‌های مداوم او برای نزدیک شدن به ضربه پایین با ضربه جلویی من مقابله می‌کرد، که فاصله بین ما را افزایش داد و به من اجازه داد که ضربه پایین را به او بزنم تاکتیک های او برای ضربه زدن به سمت چپ وسط سمت راست و به دنبال آن سیکنزوکی با استفاده از وزن خود، توانایی او برای مقابله با هر حمله ای از سوی هر کسی با انعطاف پذیری او است.
اما، در این تورنمنت جهانی، ضربه جلویی من با پیشرفت مسابقات رو به بهبود بوده است کازومی با یک ضربه محکم به سمت چپ حرکت کرد تا از حملات من طفره رود.
من یک برنامه مخفی داشتم که قبل از مسابقات به طور کامل تاکتیک های مربوط به آن را شبیه سازی کردم و صدها بار تمرین کردم که در طول مسابقه 3 دقیقه ای ظاهر شود فرصت دومی نخواهد بود.
ناگهان زانوی چپ کازومی بالا آمد. با یک حرکت دایره‌ای به پهلویش، با قلاب راست به او ضربه زدم و تمام قدرتم را روی مشتم میخکوب کردم انحراف بعد از نفوذ به شانه من صدای از دست دادن نفس او را شنیدم.
من همیشه به قلاب راستم اعتماد داشتم، تعداد بی شماری از مبارزان را به بیمارستان فرستاده ام، اما هر چقدر هم که پشت این حملات قدرت داشته باشم، در نهایت حریف حمله ام را تشخیص می دهد در بیست و یکمین تورنمنت تمام ژاپن در 25 سالگی برنده شدم. ابتدا حریفم را آسیب پذیر می کردم، سپس ادامه می دادم.
بعد از اینکه کازومی از قلاب سمت راست من آسیب دید، با مشت های بارانی شروع به مقابله کرد.
به نظر می رسد که او وحشت زده است، با ناامیدی ضربات جلویی را تکرار می کند متوقف شد "کار می کند" من با لگد جلویی ام به بدن او ضربه زدم. کازومی بیشتر از این طاقت نیاورد و بعد از حمله بردم با حالتی دردناک عقب رفت.
"من برنده شدم"، مطمئن بودم که مسابقه را گرفتم که صدای ضربه شدید طبل تایکو زده شد. ما هر دو روبه رو شدیم و منتظر قضاوت نهایی بودیم که از مجموع 5 پرچم، داوران دو پرچم را که نشان دهنده یک تساوی بود و دو پرچم سفید که نشان دهنده من بود، بلند کردند پرچم و رنگش سفید بود من قهرمان جهان هستم!
من به سمت کازومی رفتم و متوجه شدم که او با ناامیدی به پایین نگاه می کند و لب هایش را گاز می گیرد تا بتواند در این تورنمنت شرکت کند مثل من.
من به سمت پایین رفتم تا عرصه را ترک کنم و با شوکی ماتسویی، رئیس کیوکوشین کاراته، دست دادم. گریه کردن، شرم آور است با این طرز فکر به کیوکوشین پیوستم تا امروز در سن 31 سالگی به تمرینات خود ادامه دادم.
یک بچه قوی
در سال 1964 در 18 آگوست، من به عنوان دومین پسر در هیوشی، بخش کوچکی از شهر یوکوهاما در استان کاناگاوا، به دنیا آمدم. مادر من یک نوزاد بزرگ با وزن 4500 گرم بودم که مادرم مرا در بیمارستان کانتو روزای به دنیا آورد.
در آن زمان، قد مادرم به دلیل پوسیدگی شدید استخوان، از 160 سانتی متر به 155 سانتی متر کاهش یافت او در نهایت تصمیم گرفت زندگی اش را رها کند تا من را نجات دهد سرنوشت آدم مرموز است
من واقعاً از آمادگی مادرم برای مبادله زندگی خود با من سپاسگزارم.
وقتی در پیش دبستانی بودم، یک توپ فوتبال را تعقیب کردم که در خیابان غلتید و با یک کامیون تندرو برخورد کرد، که من را به فاصله 10 متری پرواز کرد، افرادی که شاهد تصادف بودند فکر کردند من مرده ام، اما بلند شدم و گفتم: «من من به خانه می روم تا موز بخورم.
در مدرسه ابتدایی، من پسر جوانی بودم که به جای درس خواندن، از بازی کردن لذت می بردم، کوله پشتی ام را روی زمین انداختم و آنقدر از فیلم های بروس لی الهام گرفتم. من یک نونچاکو با لوله های پی وی سی ساختم.
جهنم مدرسه راهنمایی
با این حال، وقتی وارد مدرسه شدم، سرنوشت من به طرز چشمگیری از مدل موی من شروع شد، من چند روز پس از شروع به کار، موهای بلندم را تغییر دادم دبیرستان، "چرا ریش های تند را در پیشانی خود اضافه نمی کنید که به خوبی با وزوز اسپورت همراه شود".
حالا که به آن فکر می کنم، احتمالاً یک شوخی بود، اما من آن را باور کردم، زیرا برادرم با خوشحالی تیغ را در دست گرفت و شروع به تراشیدن پیشانی من کرد. برادرم گفت و به تراشیدن ادامه داد، در نتیجه لبه های تراشیده شده عمیق تر می شد تا اینکه شبیه رعد و برقی شد که از پیشانی ام تا پشت سرم شروع می شد.
صبح روز بعد، وقتی به مدرسه رسیدم، در مرکز توجه قرار گرفتم لاغرترین فرد، تو قطعاً برنده می‌شوی». و به همدیگر نگاه کردند و خندیدند، اگر سوراخی بود، خودم را در آن دفن می کردم تا از شرمندگی ناپدید شوم، بعداً من را به اتاق دانشکده صدا زدند، جایی که معلم یک نشانگر سیاه در دست داشت. او مناطق تراشیده شده را با یک نشانگر سیاه پر کرد و با عصبانیت فریاد زد: «تا فردا کل سرت را اصلاح کن!» گروه ها در تمام پایه های مدرسه
مدرسه راهنمایی که من وارد آن شدم به خشونت در محله معروف بود.
چند روز بعد، 5 تا 6 دانش آموز سال اول و دوم مرا به ورزشگاه بردند تا من را لینچ کنند و گفتند که با مشت به فکم زدند و نتوانستم از عهده آن بر بیایم با وجود اینکه قدم بالاتر از حد متوسط بود، هیچ تجربه ای در جنگیدن نداشتم، طوری که انگار یک کیسه شن بودم و نمی توانستم کاری بکنم.
آنها به من گفتند: "شما جرات این را ندارید که تراشیدن سرتان را انجام دهید" و رفتند، اما حتی لحظاتی بعد من هنوز در همان حالت خمیده بودم برای پسر 12 ساله شما به طرز وحشتناکی به یاد می آورم که با کبودی در سراسر بدنم و پاره شدن لباس مدرسه به خانه برگشتم.
اما، این حتی مقدمه‌ای برای زندگی جهنمی‌ای نیست که من در آن گذراندم من در حمام روزانه
اتفاقی افتاد که ناگهان از پشت لگد زدم و به دیوار کوبیدم که باعث بریدگی پیشانی ام شد، لحظات تحقیرآمیزی مثل تف کردن و درآوردن شلوار و لباس زیرم در مقابل دخترها وجود داشت.
البته، نمی‌توانستم روی درس‌هایم تمرکز کنم، نمراتم در دوران دبستان متوسط بود، اما به تدریج احساس می‌کردم که به مدرسه راهنمایی می‌رفتم.
شما به احتمال زیاد تعجب می کنید که چرا من در برابر قلدری مقاومت نشان ندادم یا چرا با معلمی صحبت نکردم، اما از آنجایی که آنها به من گفتند: «اگر به پدر و مادرت یا معلمت بگویی، ما تو را خواهیم کشت». یک حادثه باورنکردنی بود که در آن معلم به گروه هشدار داد و با یک جارو مورد اصابت قرار گرفت و در نتیجه معلم با آمبولانس به بیمارستان فرستاده شد اگر خانواده‌ها بدانند که من نیز مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرم، احساس شرمندگی می‌کنم همه چیز را تحمل کردم و تصور کنید کسی به زور وارد یک کوچه کور در تاریکی مطلق شده است که نمی داند چه کاری باید انجام دهد، اما منتظر چیزی برای حل این مشکل است.
قلدری در مدرسه به دلیل حوادث انتحاری که رخ می دهد، یک مسئله مهم در جامعه است، حتی اگر وزارت آموزش و پرورش وارد عمل شود، من فکر نمی کنم که آنها بتوانند این موضوع را حل کنند بزرگسالان فکر می کنند، و رنج آنها بسیار عمیق است، حتی اگر من به عنوان قربانی قلدری در روزنامه محلی نشان داده شوم، عجیب نیست.
برخورد با کاجیوارا مانگا
در حالی که قلدری ظالمانه هر روز ادامه داشت، شخصیت من به تدریج تغییر کرد، در مدرسه ابتدایی دانش آموزی باهوش بودم، اما به فردی خوش صحبت تبدیل شدم که به ندرت از دهانم استفاده می کرد و دائماً نگاه می کرد هر وقت راه می رفتم روی زمین فکر می کردم "چرا من تنها کسی هستم که این اتفاق را می گذرانم ..."، حتی قبل از ورود به مدرسه، خودم را درگیر باشگاه ها و دوستان زیادی تصور می کردم و احتمالاً یک دوست دختر، اما، آن زندگی گلگون مدرسه که تصور می‌کردم تکه تکه می‌شود و ناپدید می‌شود، فعلاً به باشگاه بیسبال پیوستم، اما آن گروه از بچه‌ها همیشه نگاهی شیطانی به من داشتند. پس اصلا لذت بخش نبود
مدام با خودم فکر می‌کردم: «چطور می‌توانم خودم را از این زندگی روزمره جهنمی بیرون بیاورم، بارها برای پریدن به بالای ساختمان بالا می‌رفتم.»
یک روز فرصتی پیش آمد که از یک روز معمولی با مشت به صورت متورم به خانه رسیدم من ناخواسته مانگا را تغییر دادم و شروع به خواندن آن کردم (استاد کاراته)»، جایی که یک بچه ضعیف و بدون حس حرکت با تمرینات کاراته تبدیل به فردی با قدرت خدایی می شود، این را با قدرت خواندم و حتی گریه کردم: «اگر کاراته را شروع کنم، شاید بتوانم من هم قوی تر شوم شاید بالاخره بتوانم از این جهنم فرار کنم...
با تشکر از برادر بزرگترم که عاشق هنرهای رزمی بود، انبوهی از مانگاهای مرتبط با هنرهای رزمی به غیر از "Niji wo Yobu Kobushi" وجود داشت که شروع به خواندن "Ashita no Joe (جو فردا)"، "Karate Baka Ichidai" و "Judo" کردم. سانکا (سرود جودو)» یکی پس از دیگری احساس می کردم که نور امیدی را در تاریکی می بینم.
با الهام گرفتن از مانگای کاجیهارا، می خواستم هر چه زودتر به کاراته بپیوندم، چون هیچ دوجوی نزدیک من نبود، به جای این که به باشگاه جودو بپیوندم، درخواستی را ارسال کردم کاراته می‌کردم و به همین دلیل در یک نیم سال باشگاه بیسبال را ترک کردم.
با آرزوی قوی بودن و اینکه بتوانم به بچه ها نگاه کنم، سخت تمرین کردم، با وجود اینکه جودو را شروع کردم، به هیچ وجه نمی توانستم قوی باشم هنوز نمی توانستم به اندازه کافی شجاع باشم تا با بچه ها مقابله کنم، بنابراین قلدری ادامه پیدا کرد، اگرچه یک قدم کوچک بود، اما وقتی وارد مدرسه شدم، وزنم برای قدم خیلی کم بود از زمانی که جودو را شروع کردم، هر از چند گاهی در حین جمع‌های صبحگاهی از هم می‌ریختم، چیز غیرعادی نبود.
تکنیک مورد علاقه من "توموئناژ" است که یک پرتاب از پشت سرم راضی کننده بود. تأثیر آن تا جایی پیشرفت کردم که معلمی که برای تدریس از کودوکان آمده بود به من گفت: «تو یکی از بهترین ها برای تماشا کردن هستی».
وقتی در مدرسه توسط گروهی از بچه ها مورد ضرب و شتم قرار می گیرم، فکر اینکه می توانم روزی آنها را کتک بزنم به آرامشم کمک کرد.
میخوای بجنگی؟
با این حال، یک همکلاسی باورنکردنی بود که در همان باشگاه جودو بود، قد او حتی به 160 سانتی متر هم نمی رسید، اما بزرگان به او به عنوان یک شخصیت برتر نگاه می کردند. اما او به شدت قوی بود. نام مستعار او کیوکوشین بود از بین دانش آموزان پسر مدرسه و علاوه بر آن، او در بین دختران محبوب بود.
به کیوکوشین حسودی کردم و به این فکر کردم که با مشتم گروه بچه ها را کتک بزنم.
پس از آن، اتفاقی رخ داد که بدون اغراق، زندگی من را رقم زد، در بهار سال سوم راهنمایی من همیشه نقل می‌کردم که می‌خواهم مثل یک دعا برای بودا مردی قوی باشم و به یکی از طرفداران پرشور «بودا» تبدیل شدم. من به خصوص عاشق آشیهارا هیدیوکی بودم، مردی که «کنکا جودان» نامیده می‌شد.
روزی می‌توانم از این نقل قول جالب استفاده کنم، وقتی وقت آزاد داشتم، شروع کردم به لگد زدن به آدمک نی که در حیاط ایستاده بود، با این نوع فعالیت‌ها که هر روز انجام می‌شد برای به دست آوردن اعتماد به نفس بیشتر در جودو با خودم فکر کردم "باید شروع به مبارزه کنم" با احساسی عجیب و غریب برای انجام این وظیفه البته، سعی کردم در مرکز بازی، آشیوارا هیدیوکی باشم که می‌گوید: «چه کسی باید باشد؟» در حالی که هر دو دستم را در تاریکی داشتم من تا جایی که می‌توانم با بستن پلک‌هایم، خود را شوم نشان دادم یاکوزاها و پانک ها سپس دو دانش آموز دبیرستانی را دیدم که در حال بازی کردن با موی نایب السلطنه بودند به شدت به احساسات بزدلانه ام پاسخ دادم و با لحن ملایمی جواب دادم: "هی، میخوای دعوا کنیم؟" فکر کن من هستم، هان؟
درست مثل آشیوارا، حریف را با چهره‌ای بی‌توجه به ذهنم می‌آورم، من می‌خواهم به کشاله‌ی بدنش لگد بزنم تا بتوانم یک حرکت اوسوتوگاری انجام دهم دردی کسل کننده در پشت سرم احساس کردم.
در حالی که روی زمین بودم، صدای آنها را شنیدم که با عصبانیت بر سرم فریاد می زدند به من با سر گیج رفتم... متوجه شدم که صندلی به تدریج به سمت پایین تاب خورد، و در همان زمان صدایی را شنیدم که بوی بدی روی صورتم پخش شد بعد از آن، من شروع به از دست دادن هوشیاری کردم و بینایی ام شروع به محو شدن کرد سرازیر شد و صورتم را که مثل توپ بسکتبال متورم شده بود، لکه دار کرد، این را بعداً فهمیدم، اما در این زمان بینی ام کاملاً شکسته بود و این آسیب به سایه ای تیره و تار تبدیل شد که در تمام دوران کاراته ام به من چسبید.
شروع کاراته
به هر حال، تحسین من برای تبدیل شدن به یک مرد قوی‌تر به‌طور قابل توجهی افزایش یافت برای یادگیری تکنیک شکست دادن حریف در یک چشم به هم زدن، به کیوکوشین کاراته یوکوهاما دوجو پیوستم از تجربیات گذشته ام با جودو، هیکل کلفتی داشتم.
با این حال، من متوجه شدم که این دوجو بسیار ناامید کننده است می‌خواستم هرچه زودتر قوی‌تر شوم، احتمالاً به دلیل رونق کاراته که در آن زمان اتفاق افتاد، دوجوی کوچک پر بود در کومیته (sparring) و من با میل و رغبت دستانم را بالا بردم، اما در نتیجه به عنوان یک چهره گستاخ در نظر گرفته شدم. و دانش‌آموزان کمربند مشکی من را با مشت و لگد می‌زدند تا اینکه بیهوش شدم دوباره به شدت در ناحیه شکمم کوبیده شدم و حالا که به آن فکر می کنم، فکر می کنم مربی می خواست با هشدار دادن به همه افراد تازه وارد، تعداد زیادی از افراد را در دوجو کاهش دهد.
حتی بعد از آن، هر زمان که به دوجو می رفتم، تمرینات سخت ممکن است باعث رنجش عده ای شود، زیرا من قد بلندی داشتم و چشمانی تیزبین داشتم و تلاش کردن برای یک متخصص کاراته برای تفریح با من چیزی بود که حتی فردی مثل من فاقد دانش ابتدایی در مورد کاراته بود، این همان قلدری بود.
بعد از یک ماه دیگر به دوجو نرفتم و اصلا پشیمان نشدم. به خصوص وقتی به مبتدیان راهنمایی های غیر منطقی داده می شود. و کاراته را به طور کامل کنار بگذارم هیچ چیز دردناک تر از گذراندن دوره تمرینی نیست که نمی توانم با آن موافق باشم زیرا این کار مرا قوی تر نمی کند.
در واقع، در طول این مدت، کیوکوشین را که در همان کلاس من بود، به چالش کشیدم قبل از فارغ التحصیلی از راهنمایی، او چالش من را با کمال میل پذیرفت و به من گفت: "اگر شما حریف من هستید، استفاده از یک دست شمشیر با دست راست من بیش از حد کافی است." مدرسه تحت قوانین کیوکوشین با تماشای مردم من از همان ابتدا توسط او بلعیده شدم، او به طور غیرعادی بلندتر به نظر می رسید و من هنوز هم در مقابل او ایستادم مشتی با شهامت تمام شد. در مقابل، او با شمشیر خود یکی از آنها را به پهلوی من کوبید 100 سال برای به چالش کشیدن کیوکوشین خیلی زود است من به دنبال قدرت واقعی بودم، بنابراین تصمیم گرفتم به دوجوی کوروساکی بپیوندم که توسط کوروساکی تاکتوکی سنسی اداره می شد تا کیک بوکسینگ انجام دهم. به عنوان یک مجموعه در مجله شونن، یک کتاب طنز منتشر شده در هفته، با این حال، هر دوی من مخالف بودند که من به دوجو بروم امتحانات.
حتی اگر مادرم با آهی به من سرزنش کرد: "به چه فکر می کنی؟" دهنم را بستم و بعد از مدرسه به رفتن به دوجو ادامه دادم.
البته والدین من پرداخت هزینه های ماهانه را تایید نمی کنند و علاوه بر آن دوجو در سوگامو واقع شده بود که در منطقه توکیو به طور خاص در بخش توشیما قرار دارد از آنجایی که من از شهر کاوازاکی می روم، یک سفر کامل کمی بیشتر از 3 ساعت طول می کشد.
در نتیجه، صبح زود در یک شرکت تحویل روزنامه شروع به کار کردم که به من اجازه داد تا پول لازم را برای پرداخت هزینه ماهانه و هزینه سفر پس از مدرسه به دست بیاورم، همکلاسی هایم را که برای امتحانات مطالعه می کردند، ترک کردم و به سمت آن رفتم در مورد من، تبدیل شدن به یک مرد قوی بسیار مهمتر از رفتن به دانشگاه یا فکر کردن به آینده شغلی بود.
من ممکن است ناامید شده باشم که غرور خود را که از این همه قلدری مداوم از دست داده ام، بازگردانم باید تحصیلات بالاتری را دنبال کند و شغل خوبی پیدا کند.
با این حال، کوروساکی انتظارات من را پس از گذراندن سختی‌های بی‌شمار برآورده نکرد از مربیان پرسیدم که آیا قرار است به ما چیز دیگری یاد بدهند یا نه خودش برای آموزش کیک بوکسورها ساخته شده بود، بنابراین آنها احتمالا فکر می کردند که من خیلی جوان هستم، با توجه به اینکه من یک دانش آموز دبیرستانی بودم، در نهایت پس از 6 ماه، دوجوی کوروساکی را ترک کردم، اما این تجربه واقعاً سخت بود.
فوجیوارا توشیو، یک تک خال در دنیای ضربات در ژاپن، در حالی که برای مسابقه قهرمانی آماده می شد، به طور علنی در مقابل تولیدکنندگان تمرین کرد.
"هی تو، بیا روی رینگ."
گروه تولیدکنندگان عجله داشتند و می خواستند یک عکس اسپارینگ داشته باشند، بنابراین آنها تصمیم گرفتند از من در حالی که در گوشه ای از دوجو تمرین می کردم استفاده کنند، این احتمالاً به دلیل هیکل بزرگ من بود، بنابراین آنها فکر می کردند که می توانم قدرت خود را نشان دهم بله، با وجود اینکه دانش آموز دبیرستانی بودم، توانستم با فوجیوارا توشیو افسانه ای مبارزه کنم.
البته فوجیوارا نمی‌دانست که با یک دانش‌آموز دبیرستانی روبه‌رو می‌شود، زیرا تهیه‌کننده‌ها می‌خواستند تصویری را نشان دهند که قدرت در مسابقه را نشان می‌داد، و فوجیوارا درست قبل از مسابقه‌اش رخ داد من روسری و دستکش 16 اونسی پوشیده بودم، مشت‌ها و لگدهای فوجیوارا به طرز باورنکردنی قوی بود، درست قبل از اینکه به من ضربه بزند، من همچنان احساس می‌کردم که امواج شوک فیزیکی به درون بدنم می‌آیند من فکر می کردم که اگر فوجیوارا جدی باشد، به دلیل پارگی اندام های داخلی، به هیچ وجه نمی توانستم ضربه اش را ببینم سرعت غیر واقعی من فقط صدای تکه تکه شدن هوا را می شنیدم و کاملاً به هوا می رفتم و در نهایت غرق می شدم، اما به طور غیر منتظره ای خوشحال بودم که می توانستم یک قسمت را احساس کنم. از قدرت فوجیوارا در همان زمان، احساس کردم که این تجربه به من اجازه می دهد تا بدانم که راه من برای تبدیل شدن به یک مرد قوی دور و سخت است.
در راه شیبویا با پاپوش آهنی
من تقریباً همزمان با فارغ التحصیلی از دبیرستان، حضور در دوجوی کوروساکی را متوقف کردم، اما در نهایت در عرض یک ماه ترک تحصیل کردم، زیرا می توان گفت هنوز جوان بودم فکر کردم: «اگر وقت داشته باشم جلوی میز بنشینم، ترجیح می‌دهم چمباتمه بزنم، فقط نمی‌خواستم وقتم را تلف کنم، اما والدینم کاملاً مخالف بودند.» صرفاً به دلیل پیشرفت به دبیرستان از ادامه تحصیل راضی نبود.
فهمیدم که این بخش از وجودم به خودم آسیب می رساند، اما نمی توانستم فقط در نیمه راه حل و فصل کنم، یا این کار را انجام می دهی یا این کار را نمی کنی، انگار فقط دو گزینه وجود دارد، سفید یا سیاه. مطمئنم برای افرادی که اطرافم را احاطه کرده بودند از جمله پدر و مادر و خواهر و برادرم دردسرساز بودم، اما معتقد بودم که اگر قوی‌تر شوم، تنها راه برای جدا شدن از آزار و اذیت شدن و تحقیر شدن، مطالعه نبود ، اما با پیمودن مسیر کاراته.
"در هنرهای رزمی، پاها یک اصل اساسی است."
بر اساس دانشی که از مانگای Kajiwara Ikki به دست آوردم، از سال سوم راهنمایی شروع به انجام 50 اسکات هندو کردم و به تدریج هر روز 5 تکرار دیگر به آن اضافه کردم. من فارغ التحصیل شدم، برای من طبیعی بود که بتوانم 1000 تکرار را به راحتی انجام دهم. در نتیجه انجام اسکات روزانه خیس از عرق، ران هایم به سرعت بزرگتر شدند و آمادگی جسمانی ام رو به بهبود بود.
یک روز با این فکر که "تو یک رزمی کار بدون قدرت ذهنی نیستی" برای تمرین ذهنی به شهر شیبویا رفتم ... البته در مرکز توجه بودم در اطرافم زمزمه می‌کردم و می‌خندیدم، اما به خودم می‌گفتم گیج نشوم و به بیرون از پنجره نگاه می‌کنم، بدون اینکه نگرانی داشته باشم پیاده‌روی در خیابان‌ها با کلوچه‌های آهنی صداهای آزاردهنده‌ای ایجاد می‌کند که در میان جمعیت راه می‌رفتم، اما در اصل یک فرد خجالتی بودم خجالت کشیدم و دویدم این یک اشتباه بزرگ بود. دیگر طاقت نیاوردم از خجالت در حالی که پاپوش های آهنی را درآوردم و با دو دستم آنها را گرفتم، شرم و آبرویم را دور انداختم و پاهای برهنه فرار کردم بنابراین، خیلی زود به پایان می رسد، "آموزش بستن آهن".
شروع کار در شعبه کیوکوشین جونان
در 1 ژوئن 1980، من به شعبه کیوکوشین جونان پیوستم. از آنجایی که او بزرگترین رقیب من برای من بود، من نمی خواستم به همان دوجو بروم. من احتمالاً برای او وجود نداشتم، نمی‌خواستم دوباره در انتخاب یک دوجو شکست بخورم که می‌گوید کاماتا می‌تواند کسی را قوی کند، بنابراین گوش دادم.
این زمانی بود که من با چشمان خودم شاهد قدرت کیوکوشین کاراته بودم صورت درست در مقابل چشمانم، که صدای کوبنده‌ای را ایجاد می‌کرد که یک پارچه مرطوب در صورت شلاق زدن، از تکان خوردن او پس از اینکه ناخودآگاه روی زمین افتاد، جان سالم به در بردم، و در همین لحظه بود که می‌دانستم می‌روم. به شعبه کیوکوشین جونان بپیوندید.
وقتی کمربند قهوه‌ای خود را دریافت کردم، استاد هیروشیگه تسویوشی به من گفت: «بعد از آنچه دیدی، ذره‌ای به ترک فکر نکردی؟»
من پاسخ دادم: «فکر می‌کردم مردی که شروع کننده ضربه زدن بود، باحال بود، بنابراین به من انگیزه داد که دقیقاً مثل او باشم».
در آن روز، چهار تا پنج بازدیدکننده دیگر در دوجو بودند تا ببینند که آیا می‌خواهند به آنها ملحق شوند بر این باور بودم که با یادگیری کیوکوشین کاراته، هر چه باشد، قوی خواهم بود، اتفاقاً فردی که باعث شد به شاخه جونان، کیوکوشین بپیوندم، پس از فارغ التحصیلی از دبیرستان برای دو سال متوالی قهرمان کاراته شدم.
بزرگترین قهرمان من در آن زمان، رئیس جمهور اویاما ماسوتاتسو بود، مردی که گفته می شود می تواند یک گاو نر را با دستان خالی از زمین بیاندازد کیوکوشین دوجو… حداقل می‌گویم وحشتناک، و تمرین غیرقابل تصور، طبیعتاً مرا از هیجان می‌لرزاند.
با این حال، زمانی که من واقعاً به عضویت درآمدم، این انتظار که استاد هیروشیگه به آرامی از بین رفت، با چشمان مهربانی که داشتیم، محتاط و دقیق بودند انجام دادم همچنین مقدار تکان دهنده ای نبود احساس هماهنگی به آن داشتم و صادقانه بگویم، من ناامید شدم زیرا از این سوال پرسیدم که آیا این نوع محیط من را قوی‌تر می‌کند یا خیر.
روشی که استاد هیروشیگه به ما آموزش داد بسیار عالی بود یک کار درخشان جادویی راز شعبه جونان در تولید نیروها این بود که کاراته را به عنوان یک اعتیاد هیجان انگیز در حین تمرین ایجاد کند. ماهیت برجسته ای که هیروشیگه به عنوان یک رهبر دارد، جنبه های جالب کاراته را برای افراد مبتدی توضیح داد. آنها را به انجام تمرینات سخت سوق می داد، حتی زمانی که دروس انجام می شد، افراد تشویق می شدند تا دیروقت بمانند تا برای خود تمرین کنند.
کمی دور از موضوع، اما زمانی که دانش‌آموز راهنمایی بودم، درباره یک افسانه شنیدم که می‌گفتند یک فرد غیرقابل باور در دبیرستان مگورو پیروزی‌های متوالی را پشت سر گذاشته و توانسته بود به پنج تن برسد شش نفر در مسابقات اسپارینگ با وجود اینکه قد او 165 سانتی متر بود، شایعه ای وجود داشت که او توانسته بود با ضربه خود یک سوراخ در سقف ورزشگاه ایجاد کند ، شایعه میدوری کنجی بود.
در زمانی که من برای اولین بار به شعبه جونان پیوستم، شخصی بود که می خواست این شایعه را با میدوری کنجی تأیید کند، زمانی که او کمربند قهوه ای داشت، او پرسید: «آیا درست است که شما در یک باشگاه ورزشی با خود سوراخی ایجاد کردید؟ مکالمه با پاسخ دادن به چهره خسته به پایان رسید.
من تقریباً یک روز را در دوجو از دست ندادم، زیرا روش تدریس استاد هیروشیگه را واقعاً جذاب می‌دانستم، اما به دلیل قلدری که در دوران راهنمایی انجام دادم، شخصیت من تاریک بود و به ندرت درگیر گفتگو بودم با اطرافیانم نگاه کردم تا از دست کم گرفتن مردم جلوگیری کنم. فکر می کنم در آن زمان دانش آموز عجیب و غریبی بودم و این برای دور زدن کافی بود من سخنگو بودم، این را راحت دیدم.
در طول زمان، من از سفید به آبی، زرد، سبز، قهوه ای و سپس سیاه ارتقا یافتم و بعد از 3 ماه دیگر کمربند سبز خود را به دست آوردم.
روزهای آموزش
پس از پیشروی به سمت کمربندهای رنگی، نوع آموزش دوستانه مبتدی به طور چشمگیری تغییر کرد و مهمتر از همه، تمرینات اسپارینگ جدی‌تر شده بود مشکل از سالمندان من بود
در اینجا هم از من متنفر بودم، زیرا از نظر هیکل نسبتاً درشت، ساکت و ضداجتماع بودم و وقتی در دوجو مسابقه می دادم، اگر بگویید «مایریماشیتا» یعنی «من تسلیم می شوم»، دانش آموزان سطح بالاتر. من از حمله کردن دست می کشم، اما من حتی اگر در مقابل دانش آموزان سطح بالاتر مبارزه می کردم، کاملاً متنفر بودم، البته به همین دلیل به من به عنوان یک فرد گستاخ نگاه می شد می گویند که سلاح کمربند سیاه کیوکوشین، گوشت درون بدن است. توانایی کوبیدن خفاش های چوبی فشرده با یک لگد، و شکستن دو بلوک روی هم با مشت غرغر کن، 10 بار یا 20 بار در دوجو دانش‌آموزان سطح بالاتری بودند که هرگز به کلمه‌ای که من می‌گفتم گوش نمی‌دادند، و کسانی بودند که با رفتاری تهاجمی در حین مبارزه، من را برجسته می‌کرد از دیگران و شخصیتی منفور در دوجو بود.
پس از ارتقاء به کمربند قهوه‌ای، استاد هیروشیگه به من هشدار داد که در مقابل شاگردان سطح پایین‌تر مبارزه کنم خاطره استفاده از قدرت غیرضروری هنگام مبارزه با دانش‌آموزان سطح پایین‌تر بود، بنابراین با احساس غیرمنتظره‌ای پاسخ دادم: «اوسو، من به آرامی می‌رفتم…».
اما در واقع اینطور نبود، من همیشه با دانش‌آموزان سطح بالاتر مبارزه می‌کردم بعد از آن، استاد هیروشیگه به من نگاه کرد و به من گفت: «به نظر می‌رسد شما قبلاً اسپارینگ نوری را تجربه نکرده‌اید».
مبارزه سبک چیزی بود که برای من ناشناخته بود اگر بتوانم آن را اینگونه بیان کنم، اما این نوعی از ترس است که من را وادار به دفع ادرار می کند، برای مقابله با ترس هایم، بی پروا عجله کردم یک کمربند مشکی و دو کمربند قهوه ای پشت سر هم با انجام 1000 حرکت اسکات در روز قدرت پا را پرورش داد که به من اجازه داد بدون اینکه بدانم ضربات وحشتناکی داشته باشم.
مردم اغلب استعدادها را پرورش می دهند، اما من فکر می کنم که من واقعاً در کاراته استعداد دارم، در بیشتر مواقع با آموزش دادن به حریف، ضربه زدن به پهلوی آنها کار سختی بود با لگد زدن کلاه یک نفر، توانستم در فاصله 5 سانتی متری به یکدیگر ضربه بزنم.
با این حال، وقتی نوبت به ذهنیت من رسید، در آن زمان، من در یک غذاخوری به عنوان پیشخدمت، فروشگاه بنزین و یک پمپ بنزین کار می کردم، اما همیشه با هر شغلی مشکل داشتم افرادی که در حین انجام کارهای پاره وقت با آنها کار می کردم، اکثراً دانشجویان دانشگاهی بودند، زیرا آنها گروهی از مردم بودند که دوست داشتند از طریق بهم زدن در اطرافشان خوش بگذرانند چگونه کاراته شغل واقعی من برای کارمندان معمولی سختکوش است و بنابراین من به احتمال زیاد برای آنها فردی غیرقابل تحمل بودم.
"این روزها، وقتی دبیرستان را رها کردید، چه کار می کنید؟"
"قوی شدن با کاراته چه فایده ای دارد، زندگی آنقدرها هم که فکر می کنید آسان نیست."
وقتی مردم اینها را به من می گفتند، من همیشه به خشم خود اجازه می دادم کار را با مشت انجام دهد، زیرا فقط 20 کار نیمه وقت را تجربه کرده بودم مورد، کاراته و میل به قوی تر شدن تمام چیزی بود که در سرم بود.
زمانی بود که پدرم طاقت دیدن من را نداشت که عمیقاً در کاراته سرمایه گذاری کرده بودم در استان فوکوکا واقع شده بود، رئیس و افسر شرکت به خانه من آمدند تا من را به عنوان بخشی از مدیریت استخدام کنند سوابق تحصیلی اما من حتی یک بار هم درنگ نکردم و به سرعت این پیشنهاد را رد کردم.
به من گفتند: "هیچ وقت برای این کار پشیمان نخواهی شد و من برای پول اهمیتی نداشتم." انتظار و امید همه بود و در نتیجه پدر و مادرم مدتی به یک کلمه من گوش نکردند.
