بیشتر آدما بر این باور هستند که اتفاقات توی زندگی و تجربیات و آشنایی ها و دوستی هاشون شانسِ و رندوم، ولی من بی شک قبول کردم که تو زندگی رو همون جوری تجربه میکنی که هستی و کائنات همونطور با تو رفتار میکنه که تو رفتار کنی.
نمیدونم این فکر و عقیده اثبات شده یا نه ولی بنظرم نیازی ام نیست همه چیز تو زندگی از نظر علمی به اثبات برسه که منطق تو اونو قبول کنه. گاهی باید با قلبت بپذیری، بدون خواستن دلیلی .
خیلی چیزارو نمیتونم توضیح بدم یا بعضی وقتا اتفاقهای می افتن که حداقل علم من برای آوردن یه دلیل علمی و منطقی بهش پاسخگو نیست ولی بیشتر وقتا فک میکنم برای هر رویداد یه دلیل علمی وجود داره و فک میکنم سرچشمه بیشتر عجایب مغز ماس! این سیستم تحلیل گر و پردازشگر خارق‌العاده که حتی چیزی که واقعا بیرون از ذهن تو نیست رو میتونه مث یه هولوگرام نشونت بده.
بیشتر طرفدار اینم که اتفاقات زندگیم رو از خودم ببینم و مسوولیت کامل هر حادثه و اتفاق که تو مسیر زندگیم روی میده رو بعهده میگیرم و سعی میکنم انتظارات رو از رفقا و دوستان و فامیل کمتر و کمتر کنم و بیشتر شاکر باشم. وقتی سطح توقعات پایین باشه زندگی بهتری برای خودم رقم میزنم چون دیگه منتظر نیستم کسی یا چیزی باشه تا من حالم خوب باشه ! سخته ولی بنظرم نشدنی هم نیست. حس استقلال رو از بچگی تجربه کردم و میکنم و از همون دوران این حس قشنگ رها بودن با منه و اینو از مامان و بابا خوبم دارم که هیچ وقت توانایی منو دست کم نگرفتن و بصورت مقبول و معقولی به توانایی هام تو هر زمینه بها دادن و باعث رشد همچی شخصیتی شدن که الان واقعا دوسش دارم . من خودمو دوس دارم و همه نقایص رو میپذیرم و به اندازه همه آدمای زمین دوس داشتنی هستم و به همین اندازه بقیه هم دوس دارم و امیدوارم این بالانس رو بیشتر وقتا حفظ کنم .
من اتفاقات رو نه شانس اقبال میبینم و نه تصادفی و تلاش برای خوب شدنم ، تلاش برای مراقبت از خودم در همین راستا است. بر این باورم، وقتی من خوش بینم و حالم خوبه و دریافتی های مغزم رو خودم تنظیم میکنم و به سلامت جسم و روحم اهمیت لازمو میدم، پس برای همه کائنات هم قابل احترام هستم و اتفاقات خوبی رو برای خودم رقم میزنم . پس این منم، انسان ، جزیی از یک کل منسجم که بدون بقیه وجود ندارم و به این درک رسیدم که یک سیستم با کمترین آسیب بهتر کار خودشو انجام میده و رو به پیشرفته، پس تا اونجا که میتونم کمتر و کمتر آسیب میزنم .به هر جنبنده که دور بر من می چرخه .
من سحرناز دختر پرنیا و کامران یک موجود یونیک در کهکشان که یک اثر انگشت در کل جهان هستی رو به دوش میکشه بر این باورم که این منم که مسیر زندگی و نقشه راه خودمو برای خودم میکشم و این پروردگار که در سرتاسر جهان هستی مث یه انرژی هوشمند در جریانه منو میبینه منو یاری میکنه و در مسیر و هم مسیر بودن من با جریان هستی رو تشخیص میده و منو به سمت و سویی سوق میده که خیر و خوبی و پیشرفته.
زندگی هوشمندِ و هرچه که در اون جان دارند. من برعکس شاید خیلی دیگه از آدما فکر نمیکنم که انسان تنها موجود هوشمندی باشه که اختیار داره و خودش مسیر زندگیش رو جهت میده .ما چون فقط درک درستی از زندگی دیگر موجودات نداریم خودمونو خیلی توهمی اشرف مخلوقات میبینیم و از هر چیزی هرچقدر که دلمون میخواد بهره میبریم!
زندگی در نگاه من نه شانسِ نه رندوم زندگی خود تویی خود تو!
