خب همونطور که احتمالا مشخصه من قرار نیست پارت 2 دختر خوب خدا رو بنویسم.
هم چون به شدت از یاد آوری اون خاطرات چندشم میشه و هم چون خیلی زمان نوشتن ندارم.
پس قراره فقط هر چند هفته یکبار بیام اینجا و یکمی از تفکراتم بنویسم.
نمیدونم شما ها منو میشناسید یا نه... یعنی شاید خیلی هاتون دوست هام باشید. شاید هم فقط اومدید از یکمی اینجا وقت بگذرونید.
به هر حال دوست داشتم با کسی در مورد اینها حرف بزنم. چیز هایی که قراره بگم/بنویسم.
خیلی سخت و آزار دهنده ست که احساس کنی روی مخ کسی هستی. اونم کسی که خیلی دوستش داری. زیاد...
اینکه طرف مقابلت درونگراست و من 88 % برونگرام و واقعا. واقعا دلم میخواد با یکی حرف بزنم سخته.
الان هم زمان که دارم این متن رو می نویسم، دارم به صدای ویدئوی آموزشی شیزیک(شیمی و فیزیک) هم گوش میدم.
خب دیگه گوش نمیدم.
داشتم میگفتم...
احساس می کنم خیلی با خودم "خود درگیری" دارم. مثلا وقتی هیچی نمیگه فکر می کنم داره ایگنورم می کنه. اما وقتی هم یه چیزی میگه حس می کنم از روی ترحمه شایدم اذیت کردن. شخصیت .... ای داره.
برای اینکه برام خیلی سخته بدون نام بردنش ازش حرف بزنم. براش یه اسم میزاریم.
خب بزار فکر کنممممم. مثلا پدر پدر خوبه؟
نه فکر نکنم... زیادی رسمیه.
فیونا خوبه؟ اههه هیچ اسمی نمیاد توی ذهنم....
(اگر خانم یل الان این متن رو می خوند پدرم رو در می آورد که «چرا تفکراتت رو روی کاغذ آوردی؟؟؟» متوجه نیست که نکته دقیقا همینه!
من چیز های پرت و پلایی که به ذهنم میاد رو می نویسم تا بتونم به کارهام برسم.
الان یاد یه خاطره افتادم.
به فیونا گفتم «انرژی بدم؟» مثل مجسمۀ بز همونجا موندددد.
بعدشم بغلش کردم و دوباره همون حس مضخرف ترحمم، رو مخ بودنننن.
انگار به زور دستاش رو آورد بالا و دو تا لایک داد.
لعنت بهششش نباید اینجوری میگفتم.
یعنی من قبلا فکر می کردم اصلا مهم نیستم. و فکر می کردم چیز هایی مثل«چه مسخره!» بهم بگه ولی اون همچین چیزی نگفت. حتی چیزی شبیه بهش رو هم نگفت...
یا فکر می کردم دستنوشته ام تا الان به مرحلۀ بازیافت رسیده ولی اینطور نبود. انگار ارزش داشت.
ارزش داشت؟
دیگه نمیخوام بهش فکر کنم. یعنی برای امروز بسه. و از اونجایی که میخوام یکم از ترس هام بگم میرم یه پست جدید بنویسم...
