جعبه پرنده/جاش ملمرمن/ فاطمه جابیک/نشر میلکان
از همان صفحه نخست ، ترس را در واژه واژه داستان حس می کنیم. اضطراب، قطره قطره در ذرات تن می نشیند و به اعماق راه می یابد.
فضا، تیره،عجیب، وهم آلود و سرشار از ابهام است. زندگی هست، اما در دایره ای محدود؛ در قفس؛ مثل یک پرنده. ذهن مدتهاست که در اسارت است: چشم نمی تواند ببیند. دیدن، دریافتن و ترسیدن و خویش و دیگران را به کشتن دادن است.
در اطراف ما چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟
داستان در دو خط زمانی تعریف می شود:
خط اول:
مادری با دو کودک می کوشد از فضای ترس آلودی که در آن است، بگریزد و خویش را به پناهگاهی امن برساند.سفر او در قایق روی رودخانه همراه با دو کودک ست که آموخته اند تنها از حس شنوایی و لامسه برای شناخت جهان اطراف استفاده کنند.
خط دوم:
ماجرای پیش از تولد بچه‌هاست: زمانی که زمین مورد هجوم موجودات ناشناخته قرار گرفته است.موجوداتی که حضورشان زندگی را برای ساکنان زمین ، تلخ و دشوار و دردناک کرده است.
آنها کیستند؟ انسانهایی از کرات دیگر؟ موجودات فرا زمینی؟ واقعی اند یا زاییده تخیل آدمی؟ چه هیبتی دارند؟ اینجا چه می کنند؟
در این میان، جمعی چند نفره ، که همین مادر و دو کودک را هم درمیانشان می‌بینیم، می کوشند با اجتناب از رویارویی با این موجودات عجیب، با احتیاطی همه جانبه به زندگی در کنار هم ادامه دهند.
می توانند؟ زنده می مانند؟ روزگارشان چگونه خواهد گذشت؟
داستان ، پر تعلیق و پر کشش، در هر لحظه ، در حالی که نفست را در سینه حبس کرده ای،و قلبت از هیجان به سینه می کوبد، تو را با موقعیتی ترس آلود مواجه می کند. مجبور می شوی چشمهایت را فراموش کنی و برای شناخت جهان اطراف به حسهای دیگرت تکیه کنی.عجیب اینکه از در کنار هم قرار گرفتن همین حسها، تصاویری خلق می شود که بدیع، عجیب و در نوع خود بی نظیر است.
می توانی جهان را بدون چشمهایت تصور کنی؟ شاید... اگر تنها راه نجات ، ندیدن باشد...
بدون اینکه ببینی آیا می توانی به آنچه می شناسی ، اعتماد کنی؟ داوری ات درست است؟
زندگی بدون دیدن چگونه شکل می گیرد؟
داستان جعبه پرنده هر لحظه تو را با پرسشی چالش برانگیز مواجه می سازد، پرسشی که لاجرم برای یافتن پاسخش، نظم و قواعد دنیای درون و بیرونت را بر هم می زند.
چشم بستن و در آغوش خطر افتادن، همان تجربه عجیبی است که در کتاب جعبه پرنده ، با آن روبرو خواهید شد.
