در پس دنیای عدم قطعیت، بی هیچ اطمینان..
نمیگذارم لحظه ای احساس کنی انسانیت اشتباه توست؛
نمیگذارم به اشتباه خوبی هایت رو نقطه ضعف بدانی
و برای لحظه ای زندگی در دنیای یکنواخت و همرنگ با دیگر اکسیژن های موجود، از خود واقعی ات دور بشوی؛
منکر قانون نمیشوم، هرچقدر هم سرکش و جسور باشم، اما از این موضوع معافم
چه میخواهی؟
عشق؟ احترام؟ محبت؟...
به من گوش کن
همه ما از یه فطرتیم، از یک خدا افریده شدیم و از یک خدا میترسیم
درسته که درون ما یک جهان مشابه هست اما روح ما توسط خود ما پرورش پیدا می‌کند، بنابراین نه من مثل تو هستم نه تو مثل من..
من نمیگذارم نگاهت به عشق عوض بشود، مهربانی کن، نگرانم شو؛ توراه نادیده نخواهم گرفت.
برام حرف بزن اصلا گریه کن، توراه نادیده نخواهم گرفت؛ تا بدانی انسانیت ضعف نیست
استعدادی پنهان است...
