خواندن این کتاب وقت زیادی از شما نمی برد. ترجمه ای که من داشتم متعلق به حسن علیشیری بود که بسیار ساده و روان به بیان روایت داستان پرداخته بود. ترجمه دیگری از این کتاب را نخواندم و نمی توانم درباره ترجمه های دیگری نظری ارائه دهم ولی حین خواندن این کتاب تجربه خوب و نابی را پیدا کردم و آن هم این بود که روزانه نویسی اگر به سبک حوا باشد خیلی خیلی دل پذیر و ساده است و من برای اولین بار بعد از خواندن کتاب که دست به روزانه نویسی زدم از متنی که نوشتم خیلی لذت بردم و همه چی برایم شیرین بود. بعد که متنی که نوشته بودم را با صدای بلند خواندم، از خواندش لذت بردم و هیچ حس غرابتی با نوشته نداشتم اما قبلا همه چیز را سخت می کردم. نمی دانستم از کجا شروع کنم و بعد از کلی تلقا و کلنجار رفتن با خودم، سرآخر، روز نوشتم تبدیل می شد به یک دلنوشته که اصلا شباهتی با روزنوشت نداشت. راستش اولش که این کتاب را می خواندم همش منتظر بودم که جایی روال داستان عوض بشود چرا که داستان به گونه ای ساده و کودکانه پیش می رفت که پیش خودم می گفتم مگر امکان دارد که مارک تواین چنین ساده و کودکانه نوشته باشد. من قبلا رمان های تام سایر و شاهزاده و گدا از این نویسنده را خوانده بودم که به کل سبکش با این داستان کوتاه متفاوت بود و در حین خواندش متوجه طنزی که در نوشته ها و نوع نگرشش شدم و مشتاق شدم که تا انتها ادامه بدهم و نتیجه ای که در پایان عایدم شد این بود که قلمم نسبت به قبل از خواندن کتاب روان تر شده بود.
