شخصیت‌پردازی یک عنصر مهم و حیاتی در فیلمنامه است که به نمایش و توصیف شخصیت‌های داستان می‌پردازد. این عمل باعث می‌شود تا شخصیت‌ها زنده و واقعی به نظر بیایند و تماشاگران با آن‌ها همدردی یا همراهی کنند. در زیر، اصول و اهمیت شخصیت‌پردازی در فیلمنامه بیان شده است:
1. تعریف شخصیت: برای شخصیت‌پردازی، اولین گام تعریف دقیق شخصیت‌هاست. این شامل ویژگی‌های ظاهری، شخصیتی، و رفتاری شخصیت می‌شود.
2. تنوع در شخصیت‌ها: داشتن تنوع در شخصیت‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است. شخصیت‌ها باید از هم متفاوت و با ویژگی‌های منحصر به فردی باشند تا داستان جذاب و پویا به نظر برسد.
3. توسعه شخصیت: شخصیت‌ها باید در طول داستان تغییر کنند یا رشد کنند. این توسعه می‌تواند نتیجه‌ی تصمیم‌گیری‌ها، تجارب، و تعاملات آن‌ها با محیط و دیگر شخصیت‌ها باشد.
4. خلق شخصیت‌های واقعی: شخصیت‌ها باید از پیچیدگی و واقعیت زندگی واقعی برخوردار باشند. این به این معناست که آن‌ها نباید کاملاً خوب یا بد باشند؛ بلکه با مزیت‌ها و نقاط ضعف، خواسته‌ها و ترس‌ها، و تناقضات روحی و عاطفی روبرو باشند.
5. تلاش برای اتصال با تماشاگران: شخصیت‌ها باید قابلیت اتصال و همدردی با تماشاگران را داشته باشند. این به این معناست که تماشاگران بتوانند با مشکلات و موفقیت‌های شخصیت‌ها همراهی کنند و احساسات آن‌ها را به درستی درک کنند.
6. مختصر بودن و اثرگذاری: شخصیت‌پردازی باید مختصر و اثرگذار باشد. این به این معناست که باید توانایی توصیف شخصیت‌ها با حداقلی از اطلاعات را داشته باشیم و در عین حال تأثیرگذار باشد.
7. ارتباط با داستان اصلی: شخصیت‌ها باید با داستان اصلی و موضوعات آن ارتباط داشته باشند. این به این معناست که رفتارها و تصمیمات شخصیت‌ها باید به توسعه و پیشروی داستان کمک کند.
اصول شخصیت‌پردازی از اهمیت بسیاری برخوردارند چرا که شخصیت‌ها اساسی‌ترین عنصر در ساختار و روایت یک فیلمنامه هستند و تأثیر زیادی بر تجربه تماشاگران دارند.
ویژگی‌های یک شخصیت‌پردازی خوب و بد در فیلمنامه نویسی به شکل زیر است:
ویژگی‌های شخصیت‌پردازی خوب:
1. واقعیت و عمق: شخصیت‌های خوب باید دارای واقعیت و عمق باشند، به این معنا که نه تنها ویژگی‌های مثبت و منفی داشته باشند، بلکه با تناقضات و تعارضات داخلی نیز روبرو باشند که زندگی واقعی را بازتاب می‌دهد.
2. توسعه و تغییر: شخصیت‌های خوب در طول داستان باید تغییر یا توسعه داشته باشند. این تغییرات ممکن است به دلیل تجارب و یادگیری‌هایشان در طول داستان یا به علت رویدادهای خارجی و داخلی باشد.
3. خط اصلی داستان: شخصیت‌های خوب باید با خط اصلی داستان ارتباط داشته باشند و تأثیرگذار باشند. اعمال و تصمیمات آن‌ها باید به گسترش و توسعه داستان کمک کنند.
4. مواجهه با چالش‌ها: شخصیت‌های خوب باید با چالش‌ها و موانع مختلف در طول داستان روبرو شوند و به دنبال راه‌حل‌هایی برای غلبه بر آن‌ها باشند.
5. استقلال و اعتبار: شخصیت‌های خوب باید از اعتبار و استقلالی برخوردار باشند که باعث می‌شود تصمیمات و اعمال آن‌ها برای تماشاگران قابل قبول و قابل تأمل باشد.
ویژگی‌های شخصیت‌پردازی بد:
1. تک بعدی و سطحی: شخصیت‌های بد غالباً تک بعدی و سطحی هستند، به این معنا که فقط یک ویژگی خاص و بدیهی را نشان می‌دهند و ابعاد دیگری از شخصیت آن‌ها متجاهل می‌شود.
2. عدم توسعه یا تغییر: شخصیت‌های بد ممکن است در طول داستان توسعه یا تغییری نداشته باشند و به شکل پیوسته در نقش منفی خود باقی بمانند، که این می‌تواند برای تماشاگران کمی پیش‌پاافتاده باشد.
3. فاقد انسانیت: شخصیت‌های بد گاهی فاقد انسانیت و عواطف انسانی هستند و فقط برای ارتکاب اعمال بد و ترسیب ترس در تماشاگران به وجود آمده‌اند.
4. تکراری بودن: شخصیت‌های بد ممکن است در داستان‌های مختلف تکرار شوند و بدون هیچ تغییر یا انقلاب در شخصیت‌ها ارائه شوند که این باعث کسل کنندگی برای تماشاگران می‌شود.
