خوشبختی چیه؟
پشمام میریزه هر وقت میفهمم چه قدر انتظارات عجیبی از خودم دارم... واقعا گاهی توی تراپی لازمه که تراپیستم این چیزا رو بهم بگه... میفهمم که شاید حتی حرص بخوره منم حرص میخورم... وقتی یه والد درونی داری که همیشه داره خواست های خودش رو بهت دیکته میکنه، از اون سمت یه کودک لجوج که میگه ( به حق) که حاجی من دهنم چند ساله از کارهایی که مجبور بودم انجام بدم صاف شده... من واقعا توان انجام این کارهایی که میگی رو ندارم... داری پدر من رو در میاری و خودت رو که آره تو اگر میخوای بعدا حسرت نخوری باید فلان کارها رو بکنی... خب بعد یک سال رزیدنتی خوندن، هفت سال پزشکی خوندن و کلی کشیک دادن، جنگ شدن تو مملکتش، بدبختی مالی و هزارتا مشکل مختلف و یه انتخاب رشته نابود، چه جوری سرپا شه به این زودی که بره به همه چیز برسه؟ وایسا حاجی یکم ریکاور کنیم... استراحتت رو بکن... همین پایان نامه رو به سرانجام برسونی عالیه... ولی خب اون والد این قدر صداش بلنده که واقعا نمیشه کاریش کرد... یعنی میشه صرفا باید بهش گفت خفه شو و حداقل صدای اون بچه رو هم بشنو که چرا نمیتونه... حالا نمیدونم...
بحث احساس خوشبختی کردن خیلی مهمه؟ اصلا چه جوری آدم کمتر احساس بدبختی کنه... اگر داستان دستاورد و بزک کردن خودت با چیزایی که داری نیست، پس چیه؟
و اینکه حرفی که زده میشه اینه که این چیزایی که فکر میکنی باید داشته باشی و بهش برسی تا خوشحال بشی، اینا همه بیرونی بوده که الان درونی شده... خب ماجرا اینه که نهایتا معیارهای بیرون و درون یکیه منتهی درجه اهمیت اش درهر شخص هست که تنظیم داره و این حرفا... به هرحال همه ما دنبال تایید بیرونی هستیم، اینکه نخوایم از یه سری آدم خوشمون نیاد و باهاشون حس خوبی نداشته باشیم، از اون ور تکلیف رشد چی میشه، همه اینا سوالهامن...
اینکه چه جوری میشه رشد کرد تکلیف رشد چیه... اینکه همیشه سوالم این بوده ملت واسه چی باید از یه نفر خوششون بیاد... نمیگم اون قدر داغون و بیخودم که دیگه واقعا هیچ کس دوسم نداره نه این جوری نیست ولی همیشه آرزو به دل موندم که حداقل مدل خودم باشه... یه جاذبه ای داشته باشه حداقل واسم... نمیدونم...
به هر حال حس عجیبی دارم... کلی حرف هست... همیشه میگم هفته بعد حتما در مورد این ها صحبت کنم... یه جورایی بحث نصفه میمونه... بعد ولی این قدر در طول هفته مصیبت بار میاد اصلا یادم میره:)
