قبل از این در مورد فواید فعالیت بدنی خیلی شنیدیم، بخصوص کوهنوردی که یک نوع ورزش هوازی و استقامتی محسوب میشه.
همیشه فکر میکردم برای پیمایش و صعود نیاز به قدرت بدنی بالایی دارم، باید بدنم همیشه آماده و رو فرم نگه دارم، ولی هر بار که کوه میرم ، به این نیجه می رسم که کوهنوردی فقط یک ورزش نیست ،کوه راه و رسم زندگی کردن و دوام آوردن بهت نشون میده.
وقتی پیمایش از پای کوه شروع میکنی، با خودت میگی یعنی سالم می رسم؟ سختی راه چقدر هست؟ میتونم به قله برسم؟؟ همه اینها از ذهنت می گذره و هر چی بالاتر می ری شیب ها بیشتر می شن و سختی راه هم بیشتر، فشار زیادی به بدنت میاد، نفس کم میاری، گاهی غر میزنی که این چه کاریه من دارم میکنم، هر چی سختی راه بیشتر میشه فکرت هم بیشتر درگیر میشه با خودت می گی من دیگه نمی تونم، بسته، وایسیم، به قله نگاه میکنی و میگی من انقد سختی کشیدم تازه رسیدم اینجا و کلی راه مونده تا به اون برسم، من دیگه تحمل این همه سختی و فشار ندارم.
ولی بر میگردی به اطرافت نگاه میکنی به مناظر اطراف، مبهوت این همه زیبایی میشی ، همونجا با خودت میگی اگر دوام نمیاوردم امکان نداشت این همه زیبایی ببینم، پس ببین بالاتر چی در انتظارمه، باید ادامه بدم و جا نزنم .همونجا تصمیم میگیری دیگه به قله که هدفت هست نگاه نکنی ، تا متوجه این همه فاصله بین خودت و خودش نشی، فقط چشم هاتو به قدم هات می دوزی، قدم هایی آهسته اما پیوسته.
حالا تو به قله رسیدی، میدونی چه حسی داره دیدن قله؟ حس قدرت در عین زیبایی
وقتی قله میبینی شروع میکنی دویدن و بالا و پایین پریدن انگار نه انگار تو همونی بودی که سختی راه داشته لهت میکرد، اصلا یادت میره خسته بودی ، وای که چه حس خوبی داره رسیدن بهش.
