فرار کن

فرار کن قرار بگیر
فرار کردن نماد تحرک و نشاط و فعالیت در زندگی است و نوعی از فرار  در زندگی روز مره لازم است که مقوله ای مبسوط دارد و با فرارهای دیگر متفاوت است، یعنی گاهی انسان به خاطر ورزش کردن فرار می کند و گاهی از ترسیدن رخدادی غیر منتظره فرار می کند که این نوع فرار کردن توأم با دلهره و نگرانی است و فکر می کند اگر در موقعیت عادی خود  قرار گیرد، احتمال سکته، مرگ و نابودی بیشتر و بیشتر خواهد بود، بنابراین فرار می کند تا جان سالم به در برد. اما فراری که به قرار منجر می شود، فرار به سوی خداوند است که قرار گاه دلهاست و این نوع فرار کردن زیباست و به آدمی شأن و منزلت می بخشد و به او آرامش و سکون می دهد، او را از هر نوع بیقراری می رهاند، به او نیرویی نامتناهی می دهد که در مقابل همه ی پدیده های ناهموار زندگی محکم و استوار می ایستد و فرارش به قرار می انجامد و  خداوند به خاطر آرامش روحی و فکری انسان در سوره ی ذاریات آیه ی  ۵۰ می فرماید:
فَفِرُّوٓاْ إِلَى ٱللَّهِۖ إِنِّي لَكُم مِّنۡهُ نَذِيرࣱ مُّبِينࣱ
پس به سوی خداوند فرار کنید، همانا من برای شما از جانب او هشدار دهنده ای آشکار هستم.
پس انسان از هر گونه دلتنگی، افسردگی، ناراحتی، نگرانی، غم و اندوه و از هر گونه وسوسه های شیطانی و از هر گونه شرک و گناه باید به سوی خداوند فرار کند تا قرار یابد. زندگی سراسر بیقراری و دلهرگی و ناموزونی است و این همه آشفتگی فکری و پریشانی ذهنی و نا آرامی روحی در زندگی دردی سترگ است که دارو و دوای آن  ذکر یاد و نام خداست که کانون قرار است و بس.

« أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» رعد/۲۸

بنابراین آرامش دلها در گرو یاد خداست که قرارگاه همیشگی برای انسانهاست.
پس فرارها را باید به قرارها پیوند زد که ثمره اش خوشبختی و رستگاری است.

✍🏻:  فرشاد جبروتی  ۱۴۰۴/۰۸/۱۶