بعد از حدود 2 سال خانه نشینی و کاهش ارتباط ها ، بچه های کوچک ما، وارد مدرسه شده اند، خصوصاً بچه های کلاس اول ، دوم ، سومی که از مهد و پیش دبستانی یا گذراندن سال اول و دوم تحصیل شان کنار بچه های دیگر و ارتباط ها و معاشرت های حضوری محروم بودند،همچنین فضای جدی تر و قانون مند تحصیل را تجربه نکردند ، الان به یکباره وارد فضایی جدی و رسمی می شوند ، با نظم و قانون های متفاوتی که بهتر بود بچه ها آنها را به تدریج با ورود به فضاهای اجتماعی مختلف یاد می گرفتند، به ناگهان وارد فضاهای ارتباطی می شوند که آن را هم بهتر بود آرام آرام در فضای غیر رسمی تر و حین بازی ها و آموزش های غیر مستقیم تر یاد می گرفتند.
بیایید از نگاه بچه ها به این تغییرات نگاه کنیم ، آنها اکنون با دو فشار روبرو شده اند، فشار ناشی از تلاش جهت سازگاری با قوانین و مقررات جدی فضای آموزشی و دوم، یاد گرفتن ارتباط و معاشرت با تعداد زیادی کودکان دیگر با اخلاقیات ، خصوصیات ، علایق و فرهنگ های متفاوت که بهتر بود هر دو را آرام آرام از فضاهایی مثل خانه ی بازی ، مهد ، پارک ، پیش دبستانی و ... می آموختند ، مثل این است که فردی را بی هیچ مقدمه ای وسط استخری عمیق انداخته باشی تا خود دست و پا بزند و شنا یاد بگیرد، قطعاً این آدم فشار زیادی را متحمل می شود ، احساسات ناخوشایند بسیاری همچون ترس ، نگرانی ، اضطراب و ... را تجربه میکند.
در کنار این دو مسئله ، بچه ها باید روی یادگیری درس های جدید هم متمرکز شوند ، این ها همه برای این نوگلان کوچک، بار زیادی است و اغلب متاسفانه ما از بار و فشاری که همچون کوله پشتی های سنگینی که این روزها بر اندام کوچک شان می بینیم ، روی شانه های شان هست ، ناآگاهیم و فقط انتظار داریم خیلی زود سازگار شوند و همراه شوند، البته که غیر ممکن نیست ، این کودکان همچون نهال کوچکی هستند که به راحتی می توان آن را به هر جهتی چرخاند و هنوز به شاخه ای خشک و سفت و غیر منعطف تبدیل نشده اند ، اما راه ش مهم است.
آنچه که بچه ها این روزها خیلی زیاد نیاز دارند همراهی و حمایت از سمت ما والدین است، اینکه درک شان کنیم، آنها را بشنویم ، خستگی ها ، فشارها ، بی حوصلگی ها، نگرانی ها ، ترس ها و. ... شان را؛ بشنویم شان و کمک شان کنیم. نمی توانیم از معلم انتظار داشته باشیم که معجزه کند و کاری کند بچه ها از پس همه ی این بارها بربیایند، در کنار معلم ،نیاز است تک تک ما والدین همراه همدل فرزندان مان باشیم و برای عبور از این شرایط اول درک شان کنیم و بعد همراهی شان نماییم.
چگونه ؟ با شنیدن و درک کردن احساسات بچه ها ، با دیدن از نگاه آنها ، با صبوری . صبر داشته باشیم ، اول با صبوری و آرامش بشنویم تا آرام شوند،بعد که آرام شدند با مشورت راهی برای حل چالش هایشان پیدا کنیم، خیلی زود و با بی صبری ( کودکان میبینند و یاد می گیرند) شروع به نصیحت و نادیده گرفتن احساسات بچه ها و بیان خواسته ها و انتظارات مان نکنیم که این راه ها نه تنها نتیجه ی بلند مدت ندارد که به علت نادیده گرفتن احساسات بچه ها ، در آنها تولید خشم می کند.
پس صبور باشیم و با عشق دنیا را از نگاه فرزندان مان ببینیم و همراه همدلی باشیم برای شان برای عبور از این مرحله از رشدشان.
با عشق فراوان
طاهره عبادی
کوچ روابط همدلانه
جهت مشاهده ی ویدیوهای من در ارتباط با "همدلی" می توانید به آدرس پیج من baghe_zendegy_coach@ مراجعه نمایید.
چنانچه در مورد جلسات کوچینگ سوالی داشتید با شماره ی من در تماس باشید: 09169243181
یا به آدرس ذیل مراجعه نمایید :
https://my.faracoach.com/coach/tahereh
