چشمان آبی

می دوید

با تمام سرعتش

از روی تنه های درختانی که قطع شده بودند می پرید و به راه خودش ادامه می داد

خستگی برایش معنا نداشت

از بچگی به او یاد داده بودند که خسته نشود

هیچوقت

با اینکه شب بود می توانست مثل روز کار کند

شب و روز برایش فرقی نمی کرد، در هر حال به ماموریتش ادامه می داد

از لا به لای درختان سبز آمازون به افق می نگریست که ناگهان صدای جیغی رشته ی افکارش را شکافت

جیغ متعلق به دختر بچه ای کم سن و سال بود

احتمالا اتفاق بدی برایش روی داده بود

خودش در ارتش کار می کرد و طعم درد را چشیده بود

طعم یتیم بودن

طعم شکنجه

صدای جیغ را دنبال کرد

می دانست با توجه به فرکانس جیغ و اینکه صدا چه قدر طول کشیده به گوشش برسد دختر حدودا در نیم مایلی اش است

وقتی به آنجا رسید با صحنه ی عجیبی مواجه شد

دختر بچه ای 11 ساله کنار جسد خونین پدر و مادرش نشسته بود و به چاقویی که در قلب مادرش فرو کرده بود می نگریست

در دست مادرش یک اسلحه وجود داشت که با توجه به آن می توان گفت پدر و مادرش روانی شده و بعد سعی کرده بودند بچه شان را بکشند اما دختر پیش قدم شده و آنها را به قتل رسانده است

بیسیمش را در آورد و ماجرا را برای سرگرد تعریف کرد

تنها صدایی که شنید این بود: بکشش.

بی درنگ اطاعت کرد و به سمت دختر به راه افتاد

دخترک در حالی که ضجه می زد زانو زده بود و او را التماس می کرد که نکشتش اما نمی دانست گیر چه کسی افتاده است

این مامور بی احساس ترین انسان دنیا بود

مامور به طرفش حرکت کرد

با دست های آهنین مصنوعیش کلت کمریش را برداشت

با چشمان آبی سردش به بچه خیره شده بود

تفنگ را روی شقیقه ی بچه گذاشت

آخرین صدایی که قبل از شلیک شنید این بود:

اگه می خوای منو بکشی، بکش. اما قبلش خودت رو جای من بذار. چه احساسی داری؟

نشست

کنار جسد بی جان بچه

داشت به حرفش فکر می کرد

کمی طول کشید تا متوجه شود چه اشتباهی کرده

اشتباهی نا بخشودنی

تنها کاری که می توانست بکند این بود

اسلحه اش را برداشت و روی چشمش گذاشت

شاید همه ی اینها تقصیر چشمانش بود

چشمان بی روح و بی احساسش

ماشه را کشید

این تنها کاری بود که می توانست انجام دهد.

پ.ن: می دونستید تو کشور هایی مثل کره شمالی نیروهای امنیتی ویژه رو جوری آموزش می دن که احساسات نداشته باشند؟