من فاطیمام.
یه مامان عاشق،علاقمند هیجان،سرعت،نوشتن،خوندن،سفروموسیقی.....وای ک موسیقی غذای روحه موقع رانندگی موقع بودن تو طبیعت،من معتقدم تالحظه ای ک زندگی میکنیم میتونیم از زندگی لذت ببریم از هر اتفاقی با آرامش پیام بگیریم وبرای رسیدن به آرامش وصلح درونمون زندگی رو جدی نگیریم چون میگذره وزندگی ادامه داره وفقط این حال ماست که حیفه دراندوه بگذره.زندگی مسابقه ی بزرگ شدنه مهم اینه که توتمام تلاشتو کنی وکم نیاری.اینجوری نتیجه خودش به دست میاد. آرامش وشادی درونیه ما میتونیم بی انتها شاد باشیم وبا تکیه برایمان آرامش درونیمان را بسازیم.من ی دختر دارم وقتی که مدرسش شروع شد ومن وظیفه داشتم که تکالیفشو سرکشی کنم جرقه های ادامه تحصیل تو ذهنم زده میشود اما جرات نمیکردم جدیش بگیرم.امابعداز چند سال ک ثبت نام کردم ترس اینکه نتونم ادامه بدم به هیچکس نگفتم اما بعداز گرفتن اولین کارنامه با معدل بالا بعداز ۱۰سال ترک تحصیل اونم من که شاگرد تنبل کلاس بودم خخخ.اینارو میگم که بگم کافیه که فقط تلاشمونو کنیم نتیجه خودش عالی میشه.من تلاشمو میکردم اماباور معدل ۲۰رو نداشتم امافهمیدم که اون صفحه به صفحه رو که با جدیت وعلاقه میخوندم چقدر پایان قشنگی داشت برای من وباورهام.....ودقیقا بازی زندگی همینه ما میتونیم به نفع خودمون تعقیر بدیم.عزتمند زندگی کنیم به شرطی که بدونیم جهل وناکارآمدیهایمونو گردن خدا نندازیم که خدا بخشی از قدرتشو درون ما گذاشته که اعتراض کنیم حق خواهی کنیم بجنگیم مهربانی کنیم ببخشیم اگر نمیدانیم به دنبال آگاهی رویم اما هیچگاه هیچوقت درجا نزنیم.تا لحظه ی مرگ برویم در راستای علم آگاهی عزتمندی گاهی تندگاهی کند مهم نیست مهم رفتنه ورفتن.تمام سکانسهای زندگی هستند که ب ما ب گونه ای پیام بدهند.ما اگر چشمانمان را که باز میکنیم شکر گزار باشیم حتی برای ارزانی یک روز دیگر.شکر گزار طلوع گرم خورشید شکر گزار آبی ک مینوشیم غذایی که میخوریم سلامتی ارزشمندی که ندیده میگیریم شکرگزار قلبی قدرتمندی که هیشه برای زنده بودن ما تپیده پاهایی که مارا تامقصد رسانیده دستانی که مارا بینیاز از دیگران کرده حس شنیدن صدای عشقمان شکر گزارتجربه ی لمس دستان عزیزانمان شکرگزار بوییدن تن مادرمان در کودکی بوییدن خاک باران خورده بوییدن چمن های خیس شکرگزار چشمانی که با آن طبیعت وگل ودریای بیکران وچهره ی معصومانه ی کودکمان را میبینیم. آیا اینها بهانه ی کمی است برای شکرگزار بودن...؟!
