آدما چند دسته ان بعضیا فقط ادعان همیشه با غرور یا تواضع کاذب میگن من فلانم یا میگن دیگران فلان نیستن که این هم معناش اینه که من اون ویژگی رو دارم اما دیگران ندارن.
یه عده دو روئن از سر تعارف،خجالت،پنهان کاری یا بدخواهی یه حرفی میزنن،یه قولی میدن،یه شعاری میدن اما دقیقا خلاف اون عمل میکنن و به روی خودشونم نمیارن.
گاهی آدما وقیحانه وانمود می کنن برای کسی که "خودشون" دلیل حال بدش هستن نگرانن.شاید اسمش عوام فریبی باشه شاید سرپوش گزاشتن رو کارشون و شاید پنهان کردن انگیزه هاشون.
بعضی آدما ظاهر دوست به خودشون می گیرن،دلخوریاشونو مخفی می کنن،میزنن به در بی خیالی راه جبرانو برای اون کسی که بخواد جبران کنه میبندن اما تو حساس ترین شرایط از پشت خنجر میزنن طوری که طرف دیگه اون آدم سابق نمیشه شاید حتی نفهمه از کجا خورده...
بعضی آدما بی حواسن دقیق نیستن،خودشون از یه چیزی ناراحت میشن اما نمی فهمن که دیگرانم ممکنه از اون ناراحت بشن.به خودشون که میرسه همیشه محقن اما حواسشون نیست کاراشون،حرفاشون یا حتی اینکه کاری نکردن چه ضربه ای به یه آدم دیگه می زنه.
بعضی آدما دقیقن،اونقدر دقیق که کوچک ترین کار بقیه یادشون بمونه و بعدا برعلیهشون استفاده کنن اما گاهی همین آدما هیچ وقت یادشون نمیاد که خودشون با کدوم کارشون "دل" شکستن.
بعضیا کارای خودشونو هر چقدر کوچیک، بزرگگگگ جلوه میدن،اونقدر بزرگ که کمر آدما زیر منت های محسوس و نیمه محسوسشون خم بشه اما تلاش بقیه رو هیچ وقت نمیبینن...
نمیگم همه ی آدما اما اکثرشون از این صفتا چند تاشو دارن.منم دارم و بابتشم متاسفم...
