از بدو ورودم به ویرگول دو کاربر نازنین در همه ی پست ها همراهی ام کردند و با نظرات و انرژی مثبت هایی که بهم می دادن انگیزه ای برای نوشتنم بودن. اما حالا از ویرگول رخت بر بسته اند و افتخار مصاحبت آنها را ندارم...
آیرین عزیزی که بی خبر اکانتش را بست و کل ویرگول را به خیابانی خلوت مبدل نمود.
چالش جذابی که به شدت از آن استقبال شده بود را هم او به جود آورد اما حالا که خودش نیست سرنوشت چالش هم مشخص نیست...
همیشه وقتی پست هایی از افراد مختلف را می خواندم کامنت های آیرین زیر آنها بود و حتی حالا که سری به پست های نخستینم میزنم میبینم که چندین کامنت وجود دارد که من نوشته ام و آنها همه جواب هایی به کامنت های آیرین هستند که حالا دیگر کامنتی نمانده.
احتمالا اکثر شما با او آشنا بوده اید و انرژی مثبتش شمارا هیجان زده کرده و حالا ویرگول را بدون او خالی حس می کنید
شاید تنها کسی که فعالانه همه ی پست هایم را می خواند آیرین بود و البته کاربر دیگر یعنی...
سائر حالا تنها کسی است که زیر اکثر پست هایم کامنتی از او موجود است و بی تکلف و بدون آن کلمات جذاب و نه چندان واقعی مرا نقد یا تشویق کرده است .
حتی برخی از پست ها که کامنت هایشان به چهل و پنجاه رسیده و همه صحبت های بین من و ایشان و آیرین بوده است.
خوشحالم که سائر به طور کامل ویرگول را ترک نکرده است اما از اینکه دیگر فعالیتی ندارد افسوس می خورم.
پیش از این ها پس از نوشتن هر پست همیشه شوق نظر این دو بزرگوار را داشتم و حالا حال و حوصله ی نوشتنم کاهش پیدا کرده و عددی که زنگوله ی جادویی ویرگول به من نشان می داد هم به شکلی چشم گیر کاهش یافته است.
امیدوارم حال دل کاربران دیگر خوب باشد...
