دم را غنیمت شمار!
به این فکر میکنم چطور باید دم را غنیمت بشمارم؟
باید چای دم کنم، چای ترش
بعد به رنگ باشکوهش خیره شوم.
باید به فاطمه بگویم برایم فال بگیرد، نیت کنم حالم خوب شود، دلم از این فشردگی رها شود.
بعد به شعر گوش دهم، به شعر دل دهم، به شعر جان دهم.
بگردم لابه لای این دقایق افسرده، میان مولکول های یخ زده ی جاری در اطرفم، دلخوشی را پیدا کنم.
امیدی که برود و مرا پی خودش میان ظلمت سردرگمی هایم بکشاند.
راه را پیدا کند، شب را بشکافد.
چشمانم را به جرقه های نور مسیرم، هرچند کوچک، بینا کند.
