فکر میکنم خیلی از ما معنی عشق حقیقی و با وابستگی ها و خودخواهی ها و ترس از تنها شدن خودمون اشتباه میگیریم.
اگه نتونیم ضعف های خودمون رو خودمون پیدا کنیم و حلش کنیم دنبال کسی می گردیم که به جای ما اون ها رو حل کنه و کمبود هایی که ما داشتیم رو اون برای ما پر کنه و اگر پر کنه که بدون اون نمیتونیم زندگیمون رو تصور کنیم ، بر فرض تصور کنید که یه آدمی هست با کلی احساس ترس و وابستگی و کمبود هایی که توی بچگی جبران نشده، حالا یه آدمی میاد تو زندگیش این خلع ها رو پر میکنه ، صد در صد هرچقدر این فرد بیشتر نزدیک میشه این فرد هم احساس وابستگی زیادی میکنه و یهو به خودش میاد می بینه نمیتونه زندگیشو بدون این آدم ببینه، این میشه همون حکایت آدم هایی که میگن من بدون تو میمیرم و نمیتونم زندگی کنم!
حالا تو بیا بگو این عشق نیست وابستگیه کسی قبول نمیکنه، اگه از رو ضعفت کسی رو بخوای وابستگی محض هست اما وقتی می بینی میتونی بدون اون زندگی کنی و هنوزم میتونی سرپا باشی اما ترجیح میدی با اون باشی بدون هیچ قید و شرطی، باز اون و میشه اسمش رو گذاشت دوست داشتن!
حالا با این توصیفات بنظرتون تاحالا عاشق شدید؟
