هرچیز باارزشی در طول زمان و با استمرار و پشتکار بدست می آید
اینطور نیست؟ همه قبولش دارند؟
پس چرا عده کمی توانایی عمل به همین جمله ۸ کلمه ای با سه حرف اضافه را دارند؟
چون باور نمیکنند کاملا عمدا!
چرا وقتی ذهن میفهمد میتواند شب با خیال راحت بخوابد و همه چیز را به بی عدالتی و نابرابری نسبت دهد، باید از غفلت هایش عذاب وجدان بگیرد و از دست خودش ناراحت شود و خدای نکرده تصمیم به تغییری بگیرد، که معلوم نیست در نهایت شکست بخورد. یا؟!
همین است که وقتی "و اگر" هشیار و آگاه شویم دمار بدی از ما در خواهد آورد
و دوباره ذهن در می زند و میگوید آن وقت که باید تغییر را می پذیرفتی، عادت ات را تغییر می دادی و فرصت فلان سال بعدش را از دست نمی دادی، گذشت و چشم هایت را روی حقیقت بستی،
حالا چرا
باید زجر دیدن حقیقت را تحمل کنی؟؟ پس چشم هایت را ببند و به آن فکر نکن،
و آخرین لحظه میگوییم، حتی یک سال را هم نمیتوانم بگویم که بهترین سال زندگی ام است،
چون همیشه در حال نفس کشیدن بودم
این آخرین بند را از جمله ای ویل اسمیت الهام گرفته ام:
"زندگی لحظه هایی نیست که نفس میکشید، بلکه لحظه هاییست که نفس شما بند می آید"
