بعضی آدمها مثل دودن؛
نه میشه گرفتشون، نه میشه دید زدشون، فقط آروم آروم خفهت میکنن.
یه روز میفهمی دیگه نفسهات سبک نیست، روحت سنگین شده، قلبت همیشه خستهست.
میفهمی شادیهاتو دزدیدن، باور به خودتو ذرهذره خوردهن،
و تو... با اینکه کنارشونی، ولی هیچوقت واقعاً نبودی.
آدمای سمی لبخند میزنن، اما با حرفهاشون زخمت میزنن.
حضور دارن، اما فقط برای گرفتن، برای کشتن رویاها، برای خاموش کردن نورت.
باید یاد بگیری حذف کردن همیشه بیرحمی نیست،
گاهی پاک کردنه، نفس کشیدنه، نجات خودته.
قرار نیست همه رو با خودمون تا ته مسیر ببریم؛
بعضیها فقط برای یه فصل بودن،
و ما اشتباه گرفتیمشون با کل کتاب...
ـ سـایهآرا
